Ballada o pannach minionego czasu

Oglądając książkę od Agniesi ("Księga zamków" Philipa Steele),  czytając o tym, jak myto talerze w średniowieczu i czym truto myszy, jak wyglądają sokoły i jak gotowano gałganek- znowu blog Agniesi się kłania- no więc robiąc to wszystko myślałam o Villonie i paniach minionego czasu.

Powiedzcie, kędy iest uczona

Helois, dla miłości którey

Abeylart Piotr, zmienion w kapłona,

Żal swóy w klasztorne zamknął mury?

Podobnież, gdzie ta monarchini,

Co, śmiertelnemi szyiąc ściegi

Worek, gachowi grób zeń czyni?...

Ach, gdzie są niegdysiejsze śniegi!

Królowa Blanka, iak liliia,

Syrenim głosem zawodząca,

Berta o wielkiey stopie, Liia,

Bietris, Arambur, Alys wrząca,

Iohanna, co w mężczyźńskiey szacie

Anglików gnała precz szeregi,

Gdzież są? Wy mówcie, ieśli znacie…

Ach, gdzie są niegdysiejsze śniegi!

PRZESŁANIE

Nie pytay, kędy hoże dziewki

Idą stąd y na iakie brzegi

Iżbyś nie wspomniał tey przyśpiewki.

Ach, gdzie są niegdysiejsze śniegi!

Zawsze mnie wzruszał ten wiersz pytaniem o pojedyncze osoby. Jakos nie przemawia do mnie historia "w masie", gdzie walec dziejów toczy się, zrównując wszystkich. Ale żal mi właścicielek parasolek, srebrnych łyżeczek, dziewcząt o smutnych oczach, tej, która siadała na aksamitnym fotelu, stojącym teraz w muzeum, tej, o której napisano balladę. Żal mi królowej Blanki, Alys i Johanny. Przeminęły ze swoimi dzwoneczkami, sokołami, tamborkami do haftowania, ze swoimi miłościami i smutkami. W sumie każda epoka ma swoje Blanki i Heloizy- tak samo przeminęła subtelność  dziewczyn secesji, czasy wojennych Teresek, tak samo dziewczęta z fotografii mojej babci. Sama babcia...Czytam ksiażkę o niej (ksiazka to trochę na wyrost, ot, praca, którą na konkurs historyczny popełnił Duży) i patrzę na fotografie dziewczyny z warkoczami.

Babcia minionego czasu,  choć w mojej pamięci została inna- takiej, z warkoczami, nie znałam...

Mój tato ze swoim ojcem, a moim dziadkiem, Stefanem...

Pozdrawiam wszystkich melancholijnie, trochę chora, trochę jesienna.