Czy to wystarczy?

Patrzę sobie na gałęzie jaśminu za oknem sypialni, w bladym, bezzłotym świetle poranka. Zostało mi kilka dni wakacji. Wczorajszy spędziłam w większości na pisaniu czterdziestu jeden stron planu wynikowego dla klasy czwartej, zawierającego cele i wymagania z podstawy programowej oraz dwa rodzaje osiągnięć, podstawowe i ponadpodstawowe. Jeszcze dwa takie plany przede mną. Pokreślona na czerwono podstawa programowa leży na biurku, obok szklanki z mirabelkowym kompotem. Za oknem jaśmin, żółknący. I ten świt, jak z wiersza Roberta Bly:

Teraz śpiewamy i tańczymy drobiąc po kuchennej podłodze.
Całe nasze ciało jest jak port o świcie.
Wiemy, że nasz Pan zachował nas, byśmy dożyli tego dnia.

Port o świcie. Czuję się jak port o świcie, zaraz wyruszą w drogę moje statki, moje ładowne karawele pakują już kufry, napełniają się dobrem, już załoga szykuje żagle, już na rejach biega bosonogi wiatr. Zbieram swoje plany, podstawy programowe - owszem, są ważne, ale to nie one napełniają bogactwem moją nauczycielską armadę. To nie z nimi wyruszam w swój kolejny rejs- w tym roku minie dwadzieścia lat mojej nauczycielskiej pracy...

Myślę o tych trojgu, którym pozwolono warunkowo zdać do następnej klasy. Mała Z Kucykami ma z sześcioro starszego rodzeństwa i nie wiem ile młodszego. Nikt tam nie pracuje. Mała Z Kucykami nie ma pojęcia o okolicznikach i polach figur, pewnie znowu nie będzie mieć podręczników. Marzy, żeby mieć telefon i przyjaciółkę. Mama pije.

Na korytarzu, w kącie druga mama, ta od Pasiastych Rękawiczek. Krzyś też zdał warunkowo. Jest taka szczęśliwa, obiecuje, on zaliczy wszystko, napisze wszystkie testy, pani, będzie się uczył. 

Trzeci warunkowy ma tylko mamę i brata. Jak ktoś przezywa, potrafi uderzyć, mocno. Czasem za brata. Zna dużo interesujących słów, bynajmniej nie z łaciny. I jest chudziutki, jak przestraszony ptak, zbyt oskubany przez los już na starcie. 

Co załadować do ładowni nauczycielskich karaweli, do moich galeonów wiedzy? Kapitanie, mój kapitanie... czy wystarczy nam współczucia, cierpliwości, żalu? Czy myśl o tym, że te dzieci nie mają jaśminu za oknem, kryształków na żyrandole, chwytających poranek, świec i baśni Andersena, mirabelkowego kompotu i kogoś, kto stoi za nimi jak mur - czy to wystarczy?

Wraca Piotruś, raz już odebrany rodzicom razem z resztą rodzeństwa, czasem gryzący jak zwierzątko, plujący na inne dzieci, mający gdzieś wszystkie przymiotniki świata - czy to wystarczy?

Czy moje cytaty, wiersze, posiadywanie w klasie, obejmowanie ich, gniewanie się na nich, czasem łzy, sprawdzanie zeszytów, nieustanne tłumaczenie, bycie obok, czy to wystarczy?

Biorę was na okręt, Aniu z Avonlea, Bracia Lwie Serce, Ronjo, Winnetou, Aniele Stróżu Mój. Ciepłe łapki moich synów, ich  malowane obrazki, wspomnienia o babciach, dziadziusiach, o ciepłym domu, o dobrych nauczycielach, o mądrych ludziach. Musicie być ze mną, kochani, bo to nie podstawa programowa uratuje nas, gdy runie sztorm.

Zabieram wiersze księdza Twardowskiego - o dzieciach co nie nudzą się w czasie kazania, o aniele białym, co lubi kawały. O miłości. Makuszyńskiego. Emily Dickinson. Czarliego i Fabrykę Czekolady. Matyldę.  Korczaka. Może to wystarczy?

Schludne gazetki, kwiaty na biurku w klasie. Wytarta tablica, czyste zeszyty. Pani, nasza pani. To jabłko jest dla pani. Pani wróci? Jutro pani wróci?

Nie zauważyłam, pisząc ten post, że już minął świt. Jaśmin zbłękitniał- to Makuszyński napisał, że z daleka wszystkie szkolne godziny błękitnieją. Zostało mi kilka dni wakacji, pół drzewa mirabelek, mnóstwo pomidorów, usychający ogród, niekupione zeszyty, książki, buty dla własnych dzieci, koszulki na wf, nieskończone plany wynikowe. I wiecie co - ciągle dużo nadziei. Bo może jednak, to wystarczy?