Urodziny Dużego

Jesteś taki ciągle nieoswojony do końca, taki własny swój, dziki jak ta schowana w lesie przylaszczka. Dzięki Tobie Synku stajemy się czarodziejami i wierzymy w Cygańskie Królowe Wróżek. One istnieją, istnieją, a ty pokazujesz, że warto cały dzień rysować zaczarowane miasto, zapominając o przyziemnej zmywarce i zrobieniu sobie kanapki.

Chciałabym tak umieć, ale ja jestem już po drugiej stronie, robiących te kanapki, ale psst - ciągle idę za swoją Królową Wróżek, ciąle ją widzę, między innymi dzięki Średniemu, Małemu i dzięki Tobie, kochany.

Stu lat, Synku.

A to rysunki Dużego. Zaczarowane Miasta.

Pierwszy

Dusza przedwiośnia

Jeśli przedwiośnie miałoby duszę, to powinna wyglądać ona jak przebiśnieg. Małe, biało - zielone dzwoneczki są kluczykami u paska tej trochę zmarzniętej, nieśmiałej panny, która wędruje naszymi podlaskimi drogami w kaloszach i ciepłym swetrze.

Wczoraj plus dwa, dzisiaj plus osiem. Wiatr, deszcz, błoto, śnieg z deszczem, czasem trochę słońca. A jednak - ona jest, czuje się ten absolutnie potężny pęd życia, jak soki w drzewach, ruszające akweduktami kory, mocniej, szybciej, odważniej z każdym dniem. Pęcznieją pączki, na porzeczkach, na agreście, na różach, ligustrze, brzozach. Leszczyna w złocie,  trawa już, jak zawsze przodowniczka pracy, w zielonych źdźbłach, zwłaszcza pod drewnianą ścianką szopki, przy plocie, w zaciszu. Żurawie stadami na łąkach, na polach. Pierwszy bocian.

W zacinającym wietrze wędruje sobie z zachwytem skrajem brzeziny, przynoszę pierwsze skarby - jemiołę z topoli, bazie, garstkę przebiśniegów do bukietu.

Mały przydreptał do mnie dzisiaj, podniósł mi palcami kąciki ust do uśmiechu i oznajmił:

- I tak ma być cały dzień!

W takim towarzystwie nie można inaczej:)

Uczyć się na sukcesach

- Chyba trochę za słodkie - westchnęłam rano, próbując krówek. -  Trudno, zrobię drugie, lepsze,  trzeba się uczyć na błędach.

Mały podszedł do mnie i uściskał.

- Mnie smakują! Bardzo dobre!  Nie trzeba się uczyć na błędach, mamusiu, ucz się na sukcesach!

No i tak, pamiętajcie. Myślmy jak Mały, zawsze pozytywnie:)

Marcowe kwiaty, krówki i pasta z suszonych śliwek

Za oknem mieliśmy dzisiaj śnieg, na termometrze plus dwa, wiatr taki,że znika nam prąd co kilka minut. Dlatego w celu podniesienia domowego morale robimy dzisiaj domowe krówki.
Przepis wynalazł Średni. Gotowałam trochę za krótko i wyszły lekko ciągnące się, zamiast kruche. Ale pyszne.

 

 

 Niech tam sobie wieje od lasu, od pola, od łęgów, gdzie już gęsi zdążyły dolecieć i teraz marzną.  My mamy krówki. Miły widział nawet pierwszego podlaskiego bociana! Czyli tak, to już.Wiosna powinna u nas przybywać w ciepłym kubraku i walonkach, nie pantofelkach.  Przynajmniej w marcu:)

Pocieszamy się tulipanami.

 I pastą z suszonych śliwek i pomidorów, na grzanki, przepis Jadłonomii.

 I czekamy, na tę prawdziwą, bez kubraka i walonek. Na ciepły wiatr i pierwszego żółtego motyla.

Kiedyś to były zimy!

Poranek, ciemniutki, senny, szóstej nie ma, stoimy pod sklepem - jeszcze zamknięty, otwierają o szóstej właśnie. Stoje ja i dwóch panów, w tym jeden taki mocno leciwy, pomarszczony, zażywny, nerwowy.
- Zamknięte jeszcze? - pytam,bardziej w celu powitania, bo widzę, że zamknięte.
- Ano, zamknięte. Czasem nawet i po szóstej otwierają - oznajmia starszy pan, mocniej zaciskając poły kurtki. Wieje.
- Wieje. Zimno - wtrąca się do rozmowy trzeci poranny klient. - Wiadomo, jeszcze zima!
- A co to za zima... kiedyś to były zimy! - oznajmia staruszek z goryczą, ale i dumą, jakby on sam był twórcą tych wszystkich wspaniałych zim, które przebiegły mu przed oczyma. I nam.
- Ale za to jak zima taka słaba, to wiosna lepsza będzie! - szuka pozytywnych stron w tej zimowej melancholii Trzeci.
Ale staruszek się nie poddaje. Macha ręką i patrzy na nas zwycięsko.
- Co to za wiosna, panie! Kiedyś to były wiosny!

I w tym momencie nieśmiała panienka otwiera sklep i staruszek w triumfie wchodzi pierwszy.
 Szach mat.

Jakby ktoś tęsknił za wiosną, to u nas pomidory już posiane. Kot filozoficznie pogodzony z każdym rodzajem wiosen i zim. A ja mam przez te wiosny i zimy niegdysiejsze uśmiech od rana:)

Halo, marcu!

 

Ta dam, oto jest, oto jest. Zaczął się marzec. Otwieram go ty wpisem jak śliczną, wiosenną szkatułkę, to nic, że za oknem szaro, buro, plus jeden, wiatr i chmury jak siwe spódnice pani Zimy. Żurawie już do nas przyleciały i gęsi. Przebiśniegi mają białe pączki. Kurdybanek wyjrzał. Kury Basi znowu się dobrze niosą i tygodniowo dostajemy cztery kilo pysznych jajek. A Miły kupił mi cytrynowe drzewko i złoty kolor rozwesela nam w kuchni chmurne ranki.

 

Mam już ziemię, doniczki i nasiona, w sobotę zacznę wiosenne sianie, czeka na uporządkowanie szklarnia i do ziemi pójdzie rzodkiewka i sałata. Nawet nie wiecie, jak mi tęskno, żeby zanurzyć ręce w ziemi. Nałożyć moje gumowce w kogutki. ..
Póki co, halo, marcu, przywitałam się, to biegnę do pracy. Piątek jest u nas zawsze bardzo zajęty, ale sobota - jutro - będę cały dzień w domu. Good morning, good moooooorning, śpiewałoby się z Debbie:)

Chlebek bezglutenowy - na mące ryżowej. 

A to dzieńdobrowa piosenka.