Kto mi dał skrzydła? Dzięsięć epizodów o Dużym.

To Duży na inauguracji roku akademickiego, zdjęcie stąd. Reprezentował Wydział Historyczno - Socjologiczny, łatwo go poznać, bo jedynym rodzynkiem męskim był wśród uroczych reprezentantek innych wydziałów. Przy okazji został starostą roku, więc mama Kalina patrzy sobie na to zdjęcie i patrzy, dumna, że nie wiem. Bo pamiętam wszystkie dni i lata, gdy chmurnooki buntownik rósł i zmieniał się, dojrzewał i cudownie rozwijał skrzydła. Był i jest dla nas cudem, zawsze. Skrzydlatym, dumnym stworzeniem.Właśnie, to o skrzydłach miało być. Pamiętam piękną książkę o Kochanowskim pod tym samym tytułem. Mottem był fragment Pieśni X:

Kto mi dał skrzydła, kto mię odział pióry

 I tak wysoko postawił, że z góry

Wszystek świat widzę, a sam, jako trzeba,

Tykam sie nieba?

Zawsze kojarzył mi się z dzikim ptakiem, jakimś wolnym jastrzębiem czy sokołem, duch wolny od urodzenia, niepokorny. W przedszkolu był tylko 4 miesiące - więcej z nim nie wytrzymano. Pani powiedziała, że podrywa jej autorytet, wszystko robił po swojemu. Zaciskał małą łapkę w piąstkę, żeby nie podnieść zabawki, którą wcześniej rzucił. I tak było przez kolejne lata. Niestrudzony opiekun wszelkich zwierzątek, włóczęga polny i leśny, a przecież spał z młotkiem pod poduszką, gdy inne dzieci tuliły misia... Wbrew wszystkiemu widzieliśmy w nim tego pięknego ducha, tę jasną charyzmę, przebijającą przez pokłady burczącej niezgody na świat. Trzeba było tylko pomóc jej się wyzwolić, wyjść na zewnątrz, przemienić się z kokona w motyla, nie przeszkadzać, nie zmieniać, nie tłamsić... i to było trudne. Bardzo.

Sięgam głębiej w bloga, w opowieści o Dużym. Szukam skrzydeł.

Epizod I

-…znowu nas zabili.
- ..co za hamstwo.( Pisownia oryginalna, przypis Kaliny)
- Kiedyś i my będziemy zabijać.
-..no.
…podejrzałam Dużemu przez ramię dialog na ulubionej internetowej grze i włos mi się zjeżył. Patrzcie państwo! Na ekranie dwóch animowanych panoczków lazło smętnie brukowaną drogą wśród malowanych choinek i powyższy dialog uskuteczniało. Na moje żądanie wyjaśnień Duży spokojnie poinformował, że owszem, właśnie ich zabili, ale się wgrali z powrotem, że on ma 10 poziom a smętny kolega 8, że tak się szwendają razem, ale już trzy razy ich zdmuchnięto i że postanowili opracować nową metodę- kolega będzie żebrać z nim przedmioty i pieniądze, będą pakować paczki i wysyłać sobie na pocztę. Nic nie rozumiejąc, ale słusznie postanawiając pilnować potomka dosiadłam się do laptopa.
Metoda żebracza okazała się skuteczna i ogromnie humorystyczna.
Słabi jak komary wojownicy Dużego i jego kolegi nagabywali wirtualnych przechodniów ” Please give me rope”. ” Rope give” ” Gold give me, please.” ” Many please, many please”. Oburzeni i zniesmaczeni animowani obywatele Tibii oddawali im zbywający dobytek, który oni pakowali w animowane worki. ” You good man, you good, nice, give me one gold, please”.
- Powiedz mu, że jesteś biedny. – podpowiadam.
- Jak jest biedny?
Gra wymaga angielszczyzny, może być koślawa , w wersji Dużego jest to ” kali być dobra murzyna”.
- I am poor. Jestem biedny.
- I’m poor.- pisze Duży błagalnie- I’m modest.
- Lichy, nędzny. Daj, dobry człowieku, garść złota.
- Give me please…
Ku memu zdumieniu po kilkunastu minutach nędzni wojownicy zdobyli 69 sztuk złota, dwie liny, miecz i tarcze.
- Ludzie lubią jak się uniżasz. – poinformował mnie Duży- Widzisz? Nic nie rozumiesz. To gra. Udaję głupiego, ale mam za to złoto, kupię sobie teraz  lepszy miecz i rozwalę ich.
- Machiavelli.- mruknęłam i poszłam na herbatę.

Epizod II

Duży jest abnegatem najczystszej wody. To nieoszlifowany diament nihilizmu. Wszystko mu jedno. Pójdzie do szkoły w stroju z dziurą, lekko znoszonym ( no, może ciężej znoszonym…np trzytygodniowym…). Każda skarpeta inna. W plecaku oprócz książek nosi zmiętoszone kanapki, niedopite mleko, kamienie, szyszki, klocki lego.
- Umyj zęby.
- Wczoraj myłem.
- Ależ skąd wczoraj.
- No to przedwczoraj. Przedprzedwczoraj.
Albo taki dialog:
- Posprzątaj pokój, plisss…
- Mnie nie przeszkadza.
- Ale mnie przeszkadza.
- To nie wchodź.
- Ale muszę czasem.
- To zamykaj oczy, mamo - bamo.
Jego śliczne oczy są ironiczne i drwiące.  Łobuz pierwszej wody. Rycerz, muszkieter, wojownik . „Piekielnie zdolny”, mówią w szkole. ” Piekielnie złośliwy”.
Przepada w trawach i sawannach za naszym domem, znosi chore ptaki, kociaki, robaki. Bociana wypadłego z gniazda kurował w miednicy wyłożonej ścierką pod nocną lampka jak najtroskliwsza kwoka.

Epizod III

 - Każdy ma swojego anioła?
- Każdy.
- A są anioły z mieczami?
-Są.
- To mam nadzieję, że mój ma wielki miecz.
Ja też mam taką nadzieję synku... ja też...

Epizod IV

Patrzyłam kiedyś na wyścigi przedszkolaków i „zerówek”.
Pięcio i sześciolatki z wrzaskiem, śmiechem  i w chaotycznym tumulcie pędziły do mety, przewracając się, płacząc, chichocząc, entuzjastycznie kibicowali im rodzice i babcie.
Ten jeden biegł z tyłu, równo, rytmicznie, z kamienną twarzą, zaciekły, nie widzący drogi.
Wyprzedzał , wyprzedzał, bezduszna maszyna kierowała małymi łydeczkami, oczy były nieruchome, pełne łez, zaciśnięte usta .
 Dobiegł pierwszy.
- To była zabawa. – powiedziałam, aby coś powiedzieć do tej sześcioletniej, wściekłej determinacji.- Chodziło o to, aby się zabawić.
Popatrzył na mnie jak na kosmitę, oślizgłego, robaczywego kosmitę.
- Chodziło o to, żeby wygrać.
I poszedł.
Mój syn.

Epizod V

W domku naszym pojawił się koci obywatel.
I od razu wyszły na jaw różne kocie sprawy.
Kto czytał Muminki i pamięta smoka, który nie pokochał Muminka, ale za to pokochał Włóczykija?
No właśnie.
Średni wysłał mu pudełko futerkiem, zmieniał mu kuwetę, pojechał do sklepu, kupił kocią karmę, zrobił mu zabawkę z papieru, gotów swego łóżka ustąpić….
A kot pokochał Dużego.
Od razu.
Usadowił mu się na kolanach i spał.
Duży wzgardliwie odrzucił rozpaczliwą ofertę Średniego, że to będzie trochę twój i trochę mój kotek…
Kotek uciekł z kolan zrozpaczonego wielbiciela na kolana wzgardliwca.
Kocia natura wyczuła kocią naturę.

Epizod VI

Duży podpadł mi dzisiaj.
- Kiedyś byłeś takim słodkim, kochanym chłopczykiem!- wyrzuciłam w złości.
- Ciągle jestem.- powiedział cicho.
….
Dostałam dobrą lekcję od Pana Boga.

Epizod VII

Duży zgolił wąsy.
Bez komentarza.

 Epizod VIII


Opowiadałam dzisiaj chłopcom pouczającą bajkę o łyżkach z długim trzonkiem.
Jak w piekle stały pełne stoły, a ludzie byli głodni, bo każdy sięgał do swojej gęby, a trzonek łyżki miał wielkość grabi. A w niebie też pełne stoły i tez łyżki- grabie, ale wszyscy najedzeni i szczęśliwi, bo....każdy karmił drugiego.
Chodziło mi o uniwersalne wartości, ale Duży wszystko zepsuł.
- Trzeba było te łyżki trzymać niżej, o tak.- zademonstrował  pogardliwie- Przy samym uchwycie.Wtedy działa zasada dźwigni, czyli  przełożenie siły, czyli stosunek obciążenia do siły działającej...

Epizod IX

- Marsz do łóżka.
- Aha.- mruknął, nie słysząc.
- Jest po północy. Marsz natychmiast, albo cię zawlokę za włosy jak Tatarzyn brankę słowiańską.- zaryzykowałam.
Nie zareagował.
Tak myślałam, ciężki przypadek.
Musiałam działać bezpośrednio.
Udałam się do kuchni, uzbroiłam w ścierkę i przydreptałam z powrotem w króliczych papuciach babci.Moje mi gdzieś zginęły a nie cierpię marznąć w nogi. Zacisnęłam usta. Matka, która próbuje zagonić spać nastoletniego syna musi być czujna i mężna.
Machnęłam ścierką i zawołałam dziarsko:
- Marsz do łóżka i ODDAJ MI NATYCHMIAST TĘ KSIĄŻKĘ!
Po czym odebrałam oszołomionemu moim atakiem Dużemu "Dzieci z Bullerbyn."
- Czego machasz na mnie tą ścierką?- obraził się.
- Marsz do łóżka! - powtórzyłam swoją mantrę.
- Nie mogę dokończyć?
- Jutro dokończysz.
- Pięc stron.
- Nie.
-Dwie strony.
- Nie!
- Jedną...
Wypchałam go na korytarz i do sypialni, po czym z niejakim stękaniem, wywindowałam na piętro łóżka.
Opierał się słabo, wyraźnie ziewając.
Położyłam " Dzieci z Bullerbyn" na biurku, ostrożnie, jakbym kładła jadowitego gada.
- Ty.- mruknęłam do książki- Znam twoją słodką truciznę...

Epizod X


Za pięć minut jękliwe zawodzenie wywabia mnie z domu- tarzają się  po trawniku, biją   piłeczkami do tenisa, moczonymi w wodzie z oczka dla lepszego efektu.
- Tego już dosyć!- wołam  gromko głosem Walkirii- Co ty robisz z bratem?!?Mordujesz go???
- No, a od czego jest brat?- protestuje ubłocony i mokry  Duży z urazą- Od czego?
- No właśnie, od czego jest brat??- Średni staje zawadiacko z rękami na biodrach, mokry, brudny i spocony. I rozczochrany- Nie można własnego brata pomordować?
- A niech was!- macham ręką.
Solidarni są przynajmniej, prawda?

*

Przylepili się nosami do szyby.
- Śnieg! Śnieg!- wołają mnie do swego pokoju, jakbym z okna kuchni nie widziała tego samego- białej śniego - mżawki.
Od czasu listopadowego szaleństwa aury, kiedy to Średni wyciągnął sanki i ustawił obok dyni na tarasie, to pierwszy grudniowy śnieg.
- Na całej połaci śnieg…dla sióstr i dla braci śnieg…- zanuciłam im,
 stając obok w swoim pasiastym fartuchu mamy Muminka.
– O nie!- zaprotestował Średni- Żadnych sióstr!
Wczoraj przeprowadziliśmy uświadamiającą rozmowę na temat fasolek, dzidziusiów i tym podobnych, więc jego przeczulenie w temacie: siostrzyczka uznałam za zrozumiałe.
- Dla braci.- uspokoiłam go.- Tylko i wyłącznie dla braci.
Brat numer jeden nie interesował się śniegiem- nie niepokojony przez nikogo szuflował klocki lego łopatką do mąki i pakował je do plecaka Dużego. Uznałam czynność za podwójnie bezpieczną, jako że:
a) Dużemu plecak nie będzie aktualnie potrzebny, ze względu na absencję ospową w szkole
b) Plecak ów duże gorsze rzeczy widział, niż marne kilka szufelek klocków lego. Hodowla pleśni na kanapce, wspólnota gumy do żucia z szyszkami, nazbieranymi po drodze, wałęsające się na dnie dwuzłotówki całej klasy
( nieświadoma wychowawczyni uczyniła Dużego skarbnikiem), rozsypane chipsy, kamyki luzem, żetony, kapsle, silva rerum, znaczy się.
– Pojedziemy jutro do szkoły na sankach?- zapytał tęsknie Średni.
- Taa, kulig zrobimy.- prychnął Duży szyderczo- Z kiełbaskami na grillu!
- Naprawdę?- ucieszona mina Średniaka sprawiła, że Duży ryknął nastoletnim śmiechem .
Zostawiłam ich przy oknie i poszłam doglądać szarlotki.

Przytulam was wszystkich trzech:)