Jej Wysokość Dynia

W zasadzie u nas  się mówi: dyń. Per "on", w rodzaju męskim. Zawsze mnie to bawiło, brzmi tak godnie. Takiego wielkiego dynia uhodowałam. Zupę z dynia zrobiłam. Sąsiadko, chcecie dynia? Dyniów narosło w ogrodzie!

Choć w tym roku warzywniaka nie zakładałam, obdarowano mnie dyniami w ilościach niebotycznych, mam dynie ozdobne, pomarańczowe, zielone, biało - czerwone tureckie turbany, jakie dusza zapragnie. Od taty Elfa dostaliśmy czerwoną Rouge Vif d’Étampes, od koleżanek mam okrąglutkie hokkaido, węgierskie niebieskie, swojskie żółciutkie...  Są takie wdzięczne, krągłe, sprężyste, skórkę mają cienką, miąższ ślicznej, oranżowej barwy, a ta zielona muskatowa środek ma cudnie malinowy. Dynia jest skończonym arcydziełem ogrodu i kuchni, odkrywam na nowo jej niezwykłe dla mnie zastosowania.

Po pierwsze: dynia jako wegański zamiennik jajek. Pół szklanki puree zastępuje jedno jajko. Doskonale skleja ciasto, naleśniki, kotlety, muffinki. Dynię piekę w kawałkach, miksuję na puree i za radą jadłonomii pakuję szklankami do mrożenia ( na torebce piszę, jaką ilość szklanek puree zawiera)

Po drugie: robię dyniowe puree lekko posłodzone brązowym cukrem, z gorącym mlekiem i kluseczkami, przysmak Miłego w wersji a la zupa mleczna.

Po trzecie: dynię można opiekać, grillować, ugotować na pikantnie z ziołami.

Po czwarte: zrobić z niej razem z pasternakiem pasztet i podawać go na gorąco lub zimno.
Po piąte: dyniowa konfiturka.
Po szóste: sernik z dyni.
Po siódme: pęczotto z dyni.
Po ósme: dyniowy krem...

Te fantastyczne przepisy są TU, nie będę ich cytować, sama korzystam ochoczo i zachęcam. Z powodu tego, ze głęboko wierzę w mądrość sezonowego jedzenia, które nam akurat wyrosło. Jest czas na dynie? Jemy dynie. W lesie są kołpaki i podgrzybki jeszcze, zielonki i podzielonki, w sam raz do dyniowych wariacji, są papryki i pomidory w ogrodach, pasternak pachnący niebiańsko, cebula...

A po dziewiąte, dynia jest piękna. Siedzą u mnie dyniowe panny na oknie, puszą się na tarasie, Mały nie może się doczekać robienia dyniowych lampionów. Lubię dźwięk postukiwania w dyniową głowę, takie miłe stuk stuk, lubię chłód satynowej skórki. Lubię ten energetyczny kolor, budzący uśmiech nawet na twarzy największego chyba jesiennego melancholika - pan Poniedzielski by się nawet do dyni uśmiechnął!

Dynie i inne okoliczności Kalinowa sportretował Elf:)
TU też smakowicie zaglądałam.
I TU.

A tu są nasze dyniowe muffinki. Znikły błyskawicznie:)