O tęsknocie. Mama wielki ptak, brukselki i parlamencik.

Liście przeniosły się z drzew pod drzewa, sacrum spłynęło z nieba na ziemię i w tym chrupkim szeleście, brązowiejących, kruszących się pod palcami czasu wiórkach trudno odnaleźć złotogłów i splendor niedawnego liściowego hanami.

Deszcz smagnął lasy zimnymi palcami, odarł brzozy z koronek. Zapach się zmienił - od torfowisk ciągną mgły, powietrze jest chłodne, pełne tęsknoty.

Wczoraj gotowałam brukselkę, Mały zajrzał w garnek z ciekawością.

- Co to?

- Brukselka - wyjaśniam, podając mu na drewnianej łyżce parującą, zieloną kulkę.

- A jest w niej parlamencik? - zachichotało moje dziewięcioletnie dziecko, po raz kolejny wzbudzając we mnie westchnienie - po kim mają te puenty?

Wczoraj wgramolił się do rodzicowego łóżka, a na mój protest, że ma swój pokój i może spać sam, oznajmił z godnością moszcząc się pod moją pierzynką:

- Nie wiesz, że młode lubią być w gnieździe? A poza tym, w razie czego mama wielki ptak mnie ochroni!

No właśnie, w razie czego? Chyba w razie wszystkiego. 

- Lepiej być mamusią czy synkiem? - zapytałam.

- Synkiem - oznajmił po namyśle - Synkiem mamy na emeryturze!

Drzewo do połowy zwiezione, dynie się dynią, kotka się grubasi, niebo szare, chłodne, ani gęsi odlatującej, ani żurawia, wszystkie już tam, po drugiej stronie. Tylko sikorki w żółtych kamizelkach smyrgaja po sosnach, już gotowe na chłody.

Tęsknię.

Ludzie kupują już chryzantemy, znicze, apteczny zapach chryzantem zawsze budził we mnie niepokój. Tęsknię za tymi, których nie ma - i jak katachreza pięknie napisała - "Dni są wyczerpujące, ale ładne, chodnik pełen sodowego światła. Brodzę, łowię bliki w pajęczynach. Nieżyjący niestety wciąż nie żyją, jak co jesień, a przecież prosiłam. W słońcu października, w trzaskającym pod stopą suchym ogniu liści, powrót wydaje się jednak kwestią czasu, co obiecuje biuletyn pór roku."

Jestem mamą - wielkim ptakiem, chroniącym swoje młode w gnieździe, a tęsknię za czasami, gdy to mnie ktoś chronił, gdy wtulona w tatowe, pachnące tytoniem ramię nie musiałam się martwić o nic więcej poza tym, czy tata weźmie mnie w końcu na rydze. Tęsknię za radami babci, za liliami dziadziusia, za tatą Miłego, który też odszedł, i tylu ich już na drugim brzegu, jak żurawie, a my stoimy, zadzierając głowy.

Ale taka spokojna jest ta tęsknota - tak się obrócił czas, tak przesunął z chrzęstem granitowym kołem i oto już po lecie, już jesień włada, już gdzieś tam pakuje biały kufer z nalepką Buki zima...

Daję radę, smażę omlety na śniadanie, gotuję gorącą owsiankę. Zamykam w słoje kolory lata, znoszę do piwniczki.

Tylko w te dni coraz częściej i więcej oglądam stare fotografie.

Dużego portretował Elf