Droga perypatetyczna i kot jesienny

Błękit nasyca się popiołem z pompejańskiego różu, złoto brzóz blaknie - owinięta w październikowe mgły idzie od torfowisk noc. Ale tu, przy kalinowym lesie, przy drodze jeszcze powietrze oddycha ciepłem, jeszcze chwieją się pióropusze trzcin, a łagodne, grzybne i topolowe wonie snują się po okolicy.

Ta łagodna, nieco melancholijna pora przypomina mi obrazy Malczewskiego albo Rosettiego. Pora mgieł, odlotów żurawi i gęsi - wczoraj pożegnałam ostatni klucz - pora dzianinowych koców i swetrów, dyniowego dżemu i spokoju. Lato odeszło, odjechały gwarne, wesołe tabory świerszczy, gwiazd, żab, ptaków, pszczół, tych lipcowych i sierpniowych kuglarzy łąk, lasów i ogrodów. Cicha, uroczysta, jak dama w woalce, przyszła ona.

Jesień.

O Jej Wysokości Dyni post będzie osobny, bo się pękatej damie należy, teraz przyglądam się fotografiom i myślę o tym, co widzicie na nich wy? Dla mnie to przestrzeń oswojona, znana do każdego niemal źdźbła. Droga prowadzi na prawosławny cmentarz, widać go tam, za drugą latarnią. Z mgieł wynurza się dach domu pana Andrzeja, po lewej są wierzby, z których ścinałam gałęzie na płotki. Po prawej, w błękitnej dali są tink tinki, brzezina, nasza łąka, stawy.
Mały i Średni dreptali tam za mną za rączkę na kilkuletnich nóżkach, tak samo Duży. A teraz Duży wędruje tam sam we wrzosowym swetrze i maluje aparatem fotograficznym obrazy, bo to nie są zwykłe fotki.
To jest droga, którą idzie Kalina, jak jej jest źle i jak musi poukładać myśli. Tą drogą chodziliśmy dwadzieścia lat temu z Miłym na randki, po drodze odwiedzając piekarnię, by z gorącym chlebem przysiąść na cmentarzu na ławce, skubać chleb palcami i słuchać nocy. Tu chodziłam ze swoją Babcią prawie czterdzieści lat temu, gdy jeszcze zamiast łąk były ogrody i mieliśmy tu zagonek jarzynowy. Tędy chodzi się na grzyby, na borówki w stronę Gradów i tędy wraca się z pogrzebów. To droga perypatetyczna i filozoficzna, droga, którą z Ciocią chodziłyśmy odwiedzać Przodków, droga sekretnych myśli, nabywania odwagi i modlitwy czasem, a czasem śmiechów dziecięcych i ścigania się na rowerach. Każdy ma taką drogę.
A to widok, który zastaje się po powrocie. I już za ciemne i za długie korytarze myśli pierzchają, jest jesienny kot, mleko w  misce, dzieci, którym trzeba zrobić naleśniki i kochany, dobry domek.
Ciii, nie budźcie kota:)

Absolutnie cudne zdjęcia zrobił Duży. Za co dostaje order z kasztana z mgielną podwiązką.