Noc, pięć okien, pięć latarni i dzień dobry!

Mały ma gorączkę - noc wydłużyła się, wyrosły jej kły i pazury. O pierwszej zbijamy trochę temperaturę, by zasnął, czekam na tę chwilę, gdy oddech się uspokoi, tuląc go, mimo szeptanych wymówek: mamusiu, nie przytulaj się, bo cię zarażę.

Teraz śpi, słodko, spokojnie, Duży właśnie poszedł na przystanek, po szóstej ma autobus do B., pierwsze zajęcia o ósmej. Zapakowałam mu kanapek, soku, oswajaliśmy noc i nieprzytomny poranek kubkiem parującego kakao i tostami. O piątej rano wpuściłam kotkę - siedziała na parapecie i patrzyła na mnie z takim wyrzutem, że Dozorca Parku się chowa. Próbowałam jej zrobić zdjęcie, ale wyszło takie coś.

Ale widać rząd topoli, zagajnik brzozowy i kawałek kota, rozmytego w nieskończoności.

Tam, za tym lasem jest droga, a przy niej pięć cytrynowookich lamp, pięć latarni, które mrugają do mnie jeszcze, choć już po szóstej - znak, że gminne władze zaakceptowały fakt jesienności świata i przedłużyły lampom poranny żywot. Lubię pisać przy tym oknie, leśno - latarnianym, to okno narnijskie, magiczne, a od niedawna także kocie.

Okno kuchenne wychodzi na podwórze i młody  orzech, teraz nagusieńki. Zagrabiłam pod nim stertę brązowych liści, pójdą na kompost, choć mają garbniki i coś tam jeszcze - śnieg zwalczy wszystko. Przy orzechu są krzaki porzeczek i klatka z królikami. One już na ostatkach, niedługo przeprowadzka na zimę do piwnicy, ciepłej i pachnącej drewnem. Kuchenne okno przygląda się spokojnie harcom dzieciaków na huśtawce, czerwieniejącym aroniom, to okno, przez które wołam - obiad, obiad! Takie dobre okno, jasne jak kuchnia mamy.

Okno łazienkowe jest od północy i patrzy tylko na dzikie wino.

Na oknie para, dzisiaj minus sześć...

 Okno sypialniane wrześniowe i niżej, październikowe

Okno sypialni wita wschód, każdą różowiejącą zorzę, jest najpiękniej ubrane w jaśmin i biały bez, w rozgwar szpaków i wróbli, w smyrganie sikorek po pobliskiej sośnie. Biel płóciennych zasłon, zieleń za szybą i cisza, pełna ptasich ćwierkań - tu kocham czytać i malować, albo po prostu zwinąć się w kłębek i nic nie robić.

Okno salonowe zerka na kawałek ulicy między świerkowymi łapami i jaśminem.

 

Okno salonu całe zarosło jaśminem, teraz brązowe gałązki szarpie wiatr, kiedy idę wyglądać, czy Duży założył czapkę - między gałązkami jaśminu widać ulicę. Te okno tulą łapki srebrnych świerków.

Czapki Dużego nie widać, ale mam upartą nadzieję, że jednak.

Że jest, ta czapka.
Wczoraj Mały pisał sprawdzian: na pytanie "wymień ssaki występujące w tekście" odpowiedział: lisy, wiewiórki i górnicy. Pani mu górników nie uznała, dając pół punkta, moim zdaniem ssaczość górników jest jak najbardziej słuszna, jak myślicie?
:)

Pierwsze chłody, pierwsze bóle gardełek, pierwsza noc z gorączką, pierwsze szaliki, czapki, rękawice, wełniane skarpety. Kot, pchający się do ciepłego domu, latarnie, oswajające tę dziką ciemność nomadów, noc puszczańską, leśną, wiejską, sunącą w kłębach mroku znad torfowiska.

Pokazałam wam naszą noc - a teraz idę zacząć poranek, oczy latarni zgasły, kot najedzony zwinął się w fotelu, trzeba napalić w piecu, włączyć czajnik, tego wesołego, porannego gazeciarza i filozofa, świstuna i herbacianego barda.

Na śniadanie usmażę omlety. Oko słońca otwiera się.

Dzień dobry!