Pierogi ruskie i inne rzeczy dobre na jesień.

Zimno się zrobiło. Gdzieś tam Buka zakasała fioletowe sukienki i ruszyła w drogę. Brzozy już dygoczą, klony i osiki to samo, tylko dąb spryciarz zadowolony, kołderką ze starych liści się ogacił  i nie zamierza ich puszczać na wiatr. Na obiadek u nas ruskie idą, gorące, doprawione jak trzeba, z przysmażoną cebulką - jak zimno, to człowiekowi tęskni się za konkretnym obiadem.

 Pierogi ruskie

Idealne pierogowe ciasto Kaliny: przepis jeszcze od babci, udaje się zawsze, jest mięciutkie, gładkie i łatwo się zagniata. Na pół kilo mąki szklanka gorącej wody i łyżeczka soli. Zagniatamy, jak za wolne, dosypujemy mąki. Nie dodajemy tłuszczu. Część, której akurat nie rozwałkujemy, trzymamy w folii, szybko wysycha.

Wycinamy krążki szklanką, lepimy pierogi, w środek dając obficie farsz:

- pół kilo tłustego twarogu
- pół kilo ugotowanych ziemniaczków
- duża cebula, posiekana i przysmażona
- sól, pieprz, zioła - ja preferuję do ruskich tymianek

Ziemniaki i twaróg przepuszczam przez maszynkę, mieszam z podsmażoną cebulką, doprawiam, farsz nie może być mdły. Pierogi wrzucam na gotującą się wodę, gotuję 2, 3 minuty po wypłynięciu. Podaję gorące, polane złociutką, smażoną cebulką. 

Co można zrobić z resztki farszu?

Otóż placuszki ziemniaczano - twarogowe. Dodaję do farszu jajko, bułkę tartą, tyle, ile trzeba, by się lepiły placuszki, dodaję resztę kaszy, która mi została z wczoraj, na przykład szklankę gotowanego pęczaku. Zioła, zioła. Smażę na złoto, podjadamy do barszczyku. To kalinowa kuchnia recyklingowa:) Każda pani domu taką stosuje, coby nie marnować jedzonka.

A poza tym jesień wchodzi w fazę, którą na przekór nostalgiom bardzo lubię - liście opadły,  całe ścieżki w liściach, droga, którą u nas nazywamy Wietnamem, a którą jeżdżę do mamy, wygląda tak:

I kiedy jadę rowerem, opony chrupią przyjemnie po tym całym złotogłowiu,  nieziemskie to jest i budzi dreszcz przyjemności, wewnętrzny dzieciak cieszy się, a nostalgia pryska.
Domki przy Wietnamie wyglądają tak, jak na zdjęciu poniżej. Ludzie z zapałem piłują przy nich drzewo, rąbią, grabią, szczeka kudłaty kundel rasy Puszek, marcinki ciągle jeszcze puszą się kolorami, biorą przykład z nawłoci i porozsiewały się wszędzie, jak fioletowi konkwistadorzy, zdobywający obce ziemie.

 

Tak, te domki są zamieszkałe, jak najbardziej.

 

Osty są puszyste, bardzo młodopolskie w wyrazie, jakby Malczewski tu był, to by siadł ze sztalugą i malował...

A trzmielina z tym różem i pomarańczem jest jak żart jesieni z obowiązujących trendów. No nie pasują te kolory! Ale uśmiechnie się każdy. I do ostatniego jabłuszka na dzikiej jabłonce.

I do traw, chłostanych wiatrem, który pędzi od torfowisk, od puszczy, od Bruszkowszczyzny, Hajdukowszczyzny, Soroczej Nożki, Smolanego Sadku i innych jesiennych wioseczek.

Kiedyś były zielone, te trawy, tańczyły pod szmaragdowym księżycem, w odurzeniu maja i czerwcowej pełni, w letnich dzwonkach świerszczy, z cygańskim taborem gwiazd.

Kiedyś było tu lato, ale teraz jest tu październikowy wiatr, a trawy otulają się szelestem.

I tak jest dobrze,  bo mój sposób na jesień, to poddać się spokojnie, brodzić z prądem dni, pozwolić im płynąc obok, a samemu tak bez pospiechu się krzątać, zbierać wokół siebie to, co ważne teraz i  niezbędne: koce, swetry, gorące obiady i kolacje, herbaty w śmiesznych kubkach, książki, obowiązkowo Muminki w listopadzie - i jeszcze mruczący kot, jakaś muzyka, wszyscy w domu.

Tak jest dobrze.

A trawy niech szepczą na wietrze:)

T

"Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcz pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas."

"Dolina Muminków w listopadzie"