Były sobie drzwi. A oprócz tego o Borgesie, backyardach duszy i poezji.

Były sobie drzwi do ganku, które przemalowałam na popielato. Ze strony frontowej powstała gałązka kaliny, albo coś kalinopodobnego, od środka imbryk z Bzową Babuleńką. Ponieważ Duży odsypia późny powrót z polityki społecznej czy też innych interesujących zajęć, zdjęć porządnych nie ma, wstawiam nieporządne, moje. Potem najwyżej podmienię:)

Ten solidny gwóźdź służy do wieszania wianka sezonowego. Drzwi są ciężkie, drewniane, robił je tata Miłego. Ściany w ganku są śmietankowo białe, ganek czeka jeszcze na szafkę na buty, siedzisko z poduchą i biały, wiklinowy kosz. Dzieciak ze mnie wychodzi, kiedy maluję, jakoś tak weselej:)

Dzisiaj niebo szare, brzozy smętnie zwieszają głowy, tylko czerwona plama traktora na podwórzu raduje oczy. Przyczepa pełna drzewa, średnia feudalna siła robocza naładowała wczoraj po brzegi.

Myślę o zapachu liści czarnej porzeczki, o tym, jak się kładłam w wysokiej trawie i patrzyłam w prześwietlone słońcem, zielone sklepienie liści. Miałam dziesięć czy dwanaście lat, pachniały papierówki, a babcia gotowała obiad i na pewno będzie kompot gruszkowy w zielonym dzbanku.

Z tego wszystkiego mam dzisiaj gruszki i zielony dzbanek - zrobię kompot, dla tego wspomnienia, pachnący goździkami. I ze względu na Borgesa, bo śniło mi się dzisiaj, że błądzę po Szkole - nie jakiejś konkretnej, mojej szkole, ale Szkole archetypicznej, będącej wszystkimi szkołami i wnętrzami. Błądziłam w labiryncie sal, szukając swojej i noc nie miała końca. A Borges napisał:  Bóg stworzył noce, co się zbroją snami i stworzył kształty luster, żeby człowiek wiedział, że jest tylko odbiciem i marnością. Dlatego sny i lustra niepokoją.

Uspokajam się, patrząc na malowane drzwi, pijąc kawę zbożową i  korzystając z urlopu. Pora pojechać czerwonym rowerem do sklepu po bułki, pora zanucić jasną, czystą jak śmiechy dzieci melodię i ogarnąć świat. Codzienność nadaje sens, uspokaja, pozwala zorganizować siebie, ale zostawia trochę backyardu duszy na taki miły nieporządek - tam są nasze nieskoszone trawy wspomnień, rdzewiejące puszki hołubionych pamiątek, niezrealizowane stosy planów, marzeń, to, z czym nie zamierzamy się rozstać, bo nie i nie:) Każdy ma swój backyard duszy. I nie bylibyśmy pełni bez tego, tak sobie myślę.

Zatem ruszam ogarniać świat, porzeczki ze wspomnień pachną, pachnie gruszkowy kompot a Borges wędruje ogrodami o rozwidlających się ścieżkach. A na deser Wczesny błękit Juana Ramóna Jiménez.(dziękuję, Viridarium!)

Wczesny błękit

Kiedy obudził mnie łagodny zapach,

ujrzałem gwiazdę,

jak, uśmiechnięta, schodziła mi z oczu;

- uśmiechnięta, że tak przetrwała

calutką noc przede mną

obnażona i wonna, uśmiechnięta.