Zanim przyjdzie wiosna.

Dzisiaj księżyc piękny, jak skrawek serowej skórki, jak rąbek porcelanowego talerzyka, jak  obcięty niebu paznokieć. Wracamy do domu, mijając ciemne lasy, wstające na łąkach mgiełki, wioseczki, gdzie ledwo kilka okien mruga, srebrną wstęgę rzeki pod zagubionym mostem.
Jest tak, jak powinno być, zima przełamuje się w przedwiośnie, rano ptaki śpiewają już swoje tituu - tituu, na trawie szron, a krokusy wylazły na dwa palce. Cieszę się zimnymi porankami, trochę sobie poszczę, ograniczając to i owo, pozwalam dojść lutemu do furtki, by zamknął ją spokojnie za sobą i odszedł ulicą Cichą w dół, ku rudym trzcinom i zimowym ostatkom.

Dużo się ostatnio sprzedaje wiosny w sklepach, podpędzonej, bardzo zielonej, pachnącej hiacyntami. Kupione i wstawione w doniczkę z mchem w ciągu kilku dni wybiły mi tak, że ciężkie kwiatostany kładą się, nie mając siły dźwigać samych siebie. Lubię je, są heroldami prawdziwej wiosny, ale prawdziwa wiosna u nas wygląda inaczej, przychodzi bez splendoru i puszenia się, dzika, łąkowa, przydrożna.

Ulica Cicha w kwietniu

Przychodzi późno, później, niż wszędzie. Zaczyna się od błocka, rozlewisk z ptactwem, świergotu  rano, przymrozków w nocy, bazi na wierzbach, młodego mniszka pod ścianami chat, kurdybanku i pęczniejących pączków ałyczy. Krokusy nie śpieszą się z wychodzeniem, jak sklepowe hiacynty. Rosną powolutku, ostrożnie wychylają nosy z tulipanami, bo jeszcze i śnieg może spaść, i bociany przysypać, a i mróz potrafił nawet w maju uderzyć.

Duży grabiący nasz zagonek zeszłej wiosny:)

Ludzie czują nadchodzącą wiosnę, grabią to i owo, przycinają, w soboty zamiata się chodniki i ulice. W każdym sklepie nasiona, cebulka w siatkach, folia, włóknina, wiadra, wapno do bielenia. Tu się pod Wielkanoc bieli krawężniki i robi drzewom podkolanówki. Z kościoła i cerkwi dzwony.  We wtorek targ. Kiedy wiosna ruszy naprawdę, na targu pojawią się sadzonki, rozsada, skrzynki szałwi i pomidorów, aksamitki i bratki, książęta wiosny, obowiązkowy zakup każdego domu. Sama zawsze wybieram się rowerem i wiozę w koszyku piękności aksamitne, wielkookie, złote, białe, fioletowe z czernią pod brodami.

 

Widok z naszego podwórza:)

Zanim przyjdzie wiosna, jeszcze umyje się okna, powietrzy pościele, uruchomią się wędzarki i zacznie ruch na ogrodach. Jak zwykle koło 1 maja zagrabimy swój zagonek i zaczniemy siewy, a do tego czasu już pokiełkują w rozsadniku wiosenne kwiaty i młodziutkie zioła.
W tym roku będę mieć las żonkili, posadziłam jesienią więcej niż zwykle i spoglądam z tęsknotą na ciągle zmarzniętą ziemię.  Marzy mi się żonkilowy łan. Jeszcze troszkę. Powoli, powoli, wiosna się zbliża, serce moje.

Jeszcze kilka kroków lutego do furtki, a potem wpadnie marzec, jak wesoły listonosz, z przebiśniegiem za uchem.

Ps. Garnitur ślubny kupiony. Wzruszenie, gdy patrzyłam na Dużego w tym wykwintnym odzieniu.