Jagody, Schubert i wspomnienia

Po truskawkach nastała jagodowa epopeja, czas granatowych palców i fioletowych jęzorków. Jak przyjemnie jeść jagody z wnętrza dłoni, do ust łakomych podawane. Jak przyjemnie napełnić tą rozkoszą filiżankę i pozwolić srebrnej łyżeczce odbijać w sobie zwielokrotnione, mroczne ametysty.

Jagody są oniryczne. Pachną snem. W tym śnie jesteśmy dziećmi, które biorą się za ręce i idą w las. Dalej już będą wiedźmy, barghesty i straszliwe utraty, ale w momencie smakowania słodyczy na języku jesteśmy tylko dziećmi na początku ścieżki.
Pachną jagody, kołyszą się paprocie i nikt jeszcze nie zna przeznaczenia. Ale jagody wiedzą o tym, co stracimy, zyskując mądrość. Dlatego mają w sobie gorzki posmak, rozpryskujący się na języku....

Poza tym słucham Schuberta, mam 5 płyt wiedeńskich filharmoników i pasują mi do jagód, snów i lekkiej, uśmiechniętej melancholii. Chciałabym być mądrzejsza niż jestem i nie przywiązywać się do ludzi, ale nie umiem. Nie jestem typem pustelnika i czasem boli, gdy ktoś odchodzi, niepocieszony. Czytam Hildegardę z Bingen.

Jestem owym tchnieniem powietrza, które żywi zieleń i pozwala rosnąć owocom. Mogę płynąć niczym najgłośniejsze strumienie. Jestem owym deszczem, który pochodzi z rosy, a poprzez który uśmiechają się do mnie wszystkie zioła, bym żyła radośnie. Uczyń mnie Panie niczym maść na każdy ból, aby mowa moja była sprawiedliwa....