Tak zwyczajnie

Duży w dawnych latach. I psisko - stary Igor. Tata go znalazł w lesie, zgubionego, skołowanego, przy zbieraniu grzybów za cmentarzem.  Może wyrzucono go z samochodu, bo obok krajowa droga.  A pies był stary i niezbyt zdrowy. Ale łagodny. Taki smutny. Dożył swoich lat spokojnie, nasze chłopaki go uwielbiały.
Zdjęcie znalazłam dzisiaj, szperając po pudłach ze starymi fotografiami. Korzystam z ferii i bez wyrzutów sumienia lenię się, robiąc, na co oskoma przyjdzie.

Dzisiaj piekłam domowy chlebek z ziaren. I było  smakowite oglądanie dziesiątek zdjęć. I słuchanie piosenek. I oglądanie sikorek zza okna, balet na wiszących kulkach ze smalcu, z pestkami.
Maszku - zanurzyłam się w twoich nasionkach i w rozpędzie z rozkoszą pooglądałam letnie i wiosenne zdjęcia twego ogrodu. Jaka inspiracja;)
W tym roku zakładam nowy zagonek warzywny, w nowym miejscu, będę zdawać relację z robót, jak przyjdzie co do czego.

Chlebek z ziaren piecze się prosto; 60 dkg mieszanki pestek róznego rodzaju, płatków owisanych, jaglanych, siemienia - co kto lubi. I cztery, pięć jajek do tego, wymieszać, posolić. Jeść.
Na talerzykach od Ciociuni:)

Tak zwyczajnie jest.
Hiacynty pachną w kuchni.
Mały ma nową fryzurę i stawia włosy na mokro. Rośnie. Naście lat to naście lat.
Rozebrane choinki, zdjęte dekoracje z drzwi i balustrady. Po Świetach z dzwoneczkami zostało wspomnienie. Nie żal mi, dopełniło się, minęło. Idzie do wiosny.
Ostatnie dni stycznia.
Rano słychać takie ptaki, jakby już wiosenne - takie tituuu tituuuu tituuuu.
Zasłuchałam się po uszy.
Znalazłam jeszcze takie zdjęcie:)) 1994 rok.  Taka jedna Kalina.