Sto mil ciszy

"Czas płynął, a deszcz nie przestawał padać. Żadnej jeszcze jesieni tyle nie padało. Doliny wzdłuż wybrzeża nasiąkły wodą, która spływała z gór i pagórków, i ziemia butwiała zamiast wysychać. Lato wydawało się nagle tak dalekie, jakby go nigdy nie było, drogi od dom do domu wydłużyły się i każdy siedział schowany u siebie."

Nadszedł on. Miesiąc czytania "Doliny Muminków w listopadzie", Symfonii Listopadowej Oskara Milosza, miesiąc czarnych liści, dziwnych, bezlistnych, cichych  lasów, ciemnych ranków, nieskończonych wieczorów, ogacania duszy się czym się da - tak jak ule ogaca się przed zimą, żeby nie umarł z zimna złoty szum.
W ogrodzie mamy tak. Jeszcze trochę złota. Ale to już stare złoto, przykurzone szarością, popiołem, który został po złotej jesieni.

Liście, wyprane z koloru, nabiegłe brązem, antracytem. Pod deszczami i mrozem niedługo szczernieją. Liście w wodzie. Liście na drzewach w kalinowym lesie, za domem. Buki, które sadziliśmy z Miłym starają się jak mogą, paladyni lasu, żeby trzymać jeszcze wysoko sztandar koloru.
Ale polegną niedługo i oni.

Uśmiecham się, kiedy patrzę na tę rudą złotość. Jeszcze kilka dni nadziei.

Są grzyby. Dziwne grzyby, z innej planety, śliskie, kolorowe, budzące zaciekawienie Małego. Rosną na deskach, na pieńkach, spijając listopad ze zbutwiałej kory. Obchodzimy je ostrożnie, bo jeszcze okaże się, że chodzą i skaczą. Nawet ogród ma swoje listopadowe strachy.

Perukowiec jak rubiny. Taka cisza wokoło. Żadnych głosów ptaków, jakby lato zabrało je ze sobą, w walizce. W kalinowym ganeczku na powitanie gości latarenki. Zapalam je o zmierzchu. Teraz nam trzeba światła, dużo, dużo. Świece w całym domu, naftowa lampa, kominek. Mam wrażenie, że wieczorami przed domem stoi ciemna Buka i czeka, cierpliwie.

A przedwczoraj spadł pierwszy śnieg. Ale stopił się, nim wyszłam z pracy i zrobiłam zdjęcie.

Nie poddawajmy się, zawsze w listopadzie można się schować w ciepłej kuchni, jak Filifionka. I zagrać na harmonijce.

Tide lo, tide lu. Przed nami listopad, nasze sto mil ciszy.

"Ostatni dom stał całkiem samotnie pod ciemno­zieloną ścianą świerkowego lasu i tu naprawdę zaczynało się pustkowie. Włóczykij szedł coraz szybciej, prosto w stronę lasu. Wtedy w ostatnim domu ktoś uchylił drzwi i bardzo stary głos zawołał:

- Dokąd idziesz?

- Nie wiem - odpowiedział Włóczykij.

Drzwi zamknęły się i Włóczykij wszedł w las. Miał przed sobą sto mil ciszy."