Światła listopada

Okrutnie mało światła. Okrutnie. Zasypiam lepiej niż kury, wczoraj przed 21. Jedyne, co można z tym zrobić, to zapalać sobie światła listopadowe, dużo, jak najwięcej. Żadnego wieczoru bez świateł.

Nigdy chyba tak bardzo nie kocham świec, jak w listopadzie - wyjątkiem jest może tylko czerwiec, światła świętojańskie, lampiony i wieczorne posiaduszki na tarasie. Ale czerwcowe światła są zupełnie inne, dużo w nich radości, dużo rozmarzenia. Tego przeczucia, że idzie lato, będziemy hasać, jeść poziomki, wąchać jaśmin, mieć nieskończone dnie i całe wodospady słońca.

Listopadowe światła sa pełne tęsknoty. Za wszystkim.

Mój ukochany Poeta Użytkowy, pan Andrzej Poniedzielski napisał:

Polak, żeby popaść w stan tęskności, nie musi mieć nawet za czym tęsknić [...].

A co dopiero, jak ma za czym i za kim tęsknić! Tęsknię za Miłym, wróci z podróży dopiero za pięć dni. Tęsknię za latem. Za wiosną. Za różami. Jaskółkami. Chodzeniem boso po rozgrzanych deskach tarasu. Zapalam te mnóstwo świec, święta Łucja własnego domu, jeszcze brak, bym w wianku świecowym tylko chodziła. Niech sobie ciemność huczy za oknem, niech szumią sosny i bezlistne brzozy. Myśl, że kilka kilometrów dalej rozciąga się ciemna ściana puszczy, że wiatr pcha po bagnisku zerwane z topoli liście, jest dziwnie przyjemna, kiedy chodzę i oglądam pogodne lampki płomyków.

Światełka na stole. Patent ogólnodostepny - słoiczki po jogurcikach i tealighty.

Na szafce nocnej.

Na lustrze.

Wszędzie. 

I kot, kocia przytulność, i cztery ściany mojego koronkowego pudełeczka, ulubionego pokoju, i jeszcze dzieci dzisiaj przyjadą, a obiad już czeka...

Miny Koci. Czy ja pozwalałam się fotografować? 

Konfiturka z krainy przylaszczek, pysznidełko domowe jeszcze nie otworzone. Czekam, odwlekając smaki:) 

I muzyka listopadowa.