Wrzosy, szepty i sny. Jane Austen.

Dzisiaj czytam "Jane Eyre". To moja obowiązkowa lektura wrześniowa, razem z "Dumą i uprzedzeniem". W październiku będzie "Błękitny zamek" Montgomery ( o fetyszystycznym uwielbieniu dla tej książki jeszcze napiszę), a w listopadzie oczywiście "Dolina Muminków w listopadzie". No, oczywiście, nie tylko w te kartki zapadam się błogo, jesienią czytam jeszcze dzieła zebrane Sherlocka Holmesa, wszystkie części panny Marple, Hildegardę z Bingen, poezje Osipa Mandelsztama i Josifa Brodskiego, kiedy spadną liście smakuję Symfonię Listopadową Oskara Miłosza, a z pierwszym śniegiem zabieram się po raz kolejny do Gaimana, Howl's Moving Castle i do baśni.
Ale teraz Jane Eyre.

 

W maleńkiej Jane jest coś co mnie urzeka, a czego nie mają Wichrowe Wzgórza; taki ciepły rodzaj delikatności. Nawet z porywami namiętności i ponurym panem Rochesterem Jane nie traci nic z kruchości, z miękkości, chce się ją przytulić, jest się po jej stronie bez reszty i z wypiekami na policzkach przedzieramy się przez labirynt kartek, mgły angielskie, łąki, wrzosy, ważki, sny, łzy i białe welony. Tak samo Duma i uprzedzenie- dla mnie dwie genialne kreacje męskich postaci, pan Rochester z Jane, i gburowaty pan Darcy z Dumy. Jestem zafascynowana ich wahaniami, spacerami, rozterkami, omszałymi zamkami, psami na polowaniach, jesiennymi liśćmi, mantylkami kobiet, popołudniową herbatą, pasją i delikatnością uczuć, czarodziejskim kodem ceremoniałów, konwenansów, łamaniem ich, rozdzieraniem, obnażaniem nagiej skóry życia...

Przy okazji jest kilka świetnych filmów opartych o te książki. I kilka scen, które czarują mnie ciągle. I chyba nie tylko mnie...