Nadal choruję, a koty mnie leczą.
Z siedzenia w domu jest jeden wielki pożytek - maluję. Zabrałam się za Mokraczka. W drugiej części urósł, wiadomo, wodniki szybko rosną, miesiąc dla niego to jak dla nas rok. Ilustracje wrzucam na artstation i instagrama, ale będę też tutaj pokazywać dla pokrzepienia kaszlącego serca. Jak śnieg za oknem, to w tęsknocie lato. I puszcza nasza, i łąki, i ugorki.
Ta dam, Mokraczek.
A tu gdy był jeszcze małym wodnikiem.
Mokraczek i Słowik
Listopad naprawdę ma dla nas dary - ale trzeba sporo wysiłku, by je docenić. Zwłaszcza, gdy znowu leczę oskrzela. Za to, gdy juz się wykaszlę, mam kominek, koty, Ścieżkę prostej obfitości i tablet do rysowania.
Poranki są ciemne i trzeba najpierw rozpalić w piecu. Słyszę, jak Miły stuka polanami. Parzę nam kawę i szykuję kanapki dla Małego. Pisze teraz próbne matury. Kiedy dorósł?
Wierzchołki brzóz uginają się pod wiatrem. Leszczyna ma jeszcze liście, ale modrzewie ogołociło. Napadał śnieg, zmroziło ostatnie buraki w ogrodzie, ale pietruszka ma się dobrze, nawet pod śniegiem. Wrzucam do rosołu.
Maluję ilustracje do nowej historii, zrobiłam tez okładki do zeszytów z motywem myszek. Myszki mieszkają w Mysiborku.
Początek:
To Szwędacz znalazł wróżkową wioskę.
— Hej, Malwina, nie uwierzysz, znalazłem w lesie opuszczoną wioskę wróżek! Co powiesz na to, żeby się tam przejść i sprawdzić? Mędrek mówił, że tu nie możecie już zostać i że trzeba się rozejrzeć za nowym domkiem. A co powiecie na kilka nowych domków? Co prawda w wiosce nadal pachnie czarami, ale wydaje mi się, że to dobre czary! Mogę zaprowadzić, znam drogę!
Szwędacz zawsze znał drogę. I miał rację – nie mogli już dłużej zostać w Opuszczonym Wielkodomu, debatowali nad tym od czasu, gdy Mędrek wypatrzył w pobliżu Maszyny i Ludzi. To zawsze oznaczało kłopoty – trzeba było szybko zbierać manatki i wyprowadzać się, póki czas.
I tak pewnego wieczoru wybrali się do wróżkowej wioski. I już zostali.
Mysia zajęła Fiołkowy Domek. Rosły tam wiosną fiołki i kiedy zabrała się za porządki, odkryła, że zapominalska wróżka, opuszczając chatkę, zostawiła jej nawet słoiczek z resztką magicznego pyłku.
Mędrek zamieszkał z Ernestem w jednym domku na drzewie, a Spóźniak i Drobinka w drugim, z krzywym kominem i drabinką z lin. Grubuś zamieszkał z Malwiną, a Dziaduś z Myśmiłkiem. Szwędacz powiedział, że jemu domek niepotrzebny, bo i tak pomaga detektywowi Wyderce w rozwiązywaniu Spraw. Pomógł jednak postawić na środku wioski choinkę i rozwiesili kolorowe chorągiewki. Pucowano i sprzątano, wypraszano zaspane muchy, a Mysia oznajmiła poważnie wojsiłkom, że jeszcze jedna nabałagani w spiżarce, a mogą się pożegnać z okruszkami z szarlotki.
Pod wieczór pierwszego dnia latarenki napełniono wróżkowym pyłkiem ze słoika Mysi, a wszyscy zebrali się na placyku pośrodku wioski, by ustalić, jak ją nazwą.
I nazwali ją Mysiborkiem.
A poza tym, to koty, koty, koty. W różnych listopadowych konfiguracjach.
Zegar potuptał godzinę wstecz, ale nic to nie dalo - ranki już ciemne. Budzą mnie koty, przeważnie o jakiejś kociej, nie ludzkiej godzinie, jakieś czwarte rano, albo jeszcze wcześniej.
Ale lubię te ranne godziny półmroku, gdy w kuchni mruczy radio Czajka, kawa jest najsmaczniejsza z obitego kubeczka (kot wlazł pod nogi, upuściłam), przeglądam sobie ogrodnicze strony albo czytam wiersze. Nic ciężkiego, poranne, łagodne przyjemności. Na przykład Wierzyński Kazimierz, ten, śmiejący się ze zdjeć znad okularów. Ten, którego ojciec był urzędnikiem kolejowym, a on sam dziecięce lata spędził w miasteczku o nazwie Stryj, zawsze mnie to bawi:) Miał na biurku zdjęcie Staffa. W wieku trzynastu lat popełnił wspaniały utwór, który rozumiem całym sercem: a owo dzieło kończyło się monumentalnym zawołaniem: Niech żyje cudny, wielki świat, Niech żyje życie…!
Uśmiecham się, bo sama wtedy pisałam, że Góry Świętokrzyskie są właściwie niskie. Światr trzynastolatków jest jak najwspanialsza szarlotka. Ale dzisiaj, w porannym półmroku, z dobijającym się w okna wietrzyskiem i deszczem czytam dorosłego Wierzyńskiego o jesieni.
Kupiłam cebulki puszkinii - chcę posadzic w doniczce, żeby mi wyrosły na Nowy Rok, gdy będę tęsknić za światłem. Wróciłam do pracy po dłuższej przerwie i próbuję poustawiać znowu świat jak ksiazki na półce, wedle swego własnego, zmyślnego szyfru. Jak przyjemnie, że każdy jest inny. Mnie cieszy puszkinia (co za cudna nazwa!), kawa, wiersze, dobre myśli o Wierzyńskim, który pisał, że jego żona posadziła nasturcje w skrzynce w kamienicy, a potem napisał jeden z śliczniejszych poematów dla tej nasturcjowej żony - dorównują mu chyba tylko wiersze Konstantego dla srebrnej Natalii. A wiersz brzmi tak:
Boże, Boże,
Nie daj się smucić mojej żonie,
Ona jest wszystkim, co mi zostało,
Marzeniem, pisaniem,
Kwiatami na dworze,
Brzozą białą
A tu piękne wspomnienie z wakacji z siostrą - Dziadziuś trzyma mnie za rękę.
