Kobietki

Niedawno była u nas  pani Mania. Pani Mania przyjeżdża  rowerem,  robiąc około dwunastu kilometrów w obie strony. Ma koło osiemdziesięciu lat, o tej porze roku nie bardzo jest co sprzedać z lasu, więc sprzedaje bagno - ciemnozielone, podbarwione brązem gałązki o trochę opadających listkach - igiełkach. Bagno pachnie ostro, podobno wykurza mole. Latem pani Mania sprzedaje jagody, a jesienią grzyby.

Na przeciw nas mieszkają dwie inne kobietki. Synowa i teściowa. Skoro tylko pozielenieje,  ścinają w worki ziele na skup - taki worek dobrze wiezie się na ramie starego roweru.
Nasza ulica to kilka domów wdów. Nie ma już miłego staruszka z drugiej strony chodnika, który przycinał żywopłot.  Dom obok to dom mojej dawnej nauczycielki. Mąż i syn nie  żyje, schludne ścieżki w ogródki zagrabuje sama. Syn dużo pił, z tego umarł. Mąż inaczej, przyszedł rak i zabrał.  I w jeszcze jednym domu też, tam, gdzie tak wiele kwiatów co lato. Pani Jadzia pieli, pochylona z trudem, ma najpiękniejsze piwonie na ulicy. Wiosną najpierw czerwone tulipany, potem żółte. Potem piwonie, smolinosy. W końcu róże.

Kiedy idę do sklepu z płócienną torbą albo koszykiem, mijam te wszystkie ogródki. Oczy się śmieją, bo skrzętne, zwyczajne, dobre życie ma się tu całkiem nieźle. Po zimie już kobietki grabią, już w sklepie ogólnoprzemysłowym  wystawiono nasiona, włókninę i doniczki. Też dzisiaj z mężową mamą przygotowałyśmy ziemię pod zasiew pomidorków.

Zachodzę do apteki, prowadzonej przez panią Tamarkę. Nie byle jaka apteka, połowa to zioła, ojca Gabriela i inne, stare wagi, stare szafki, apteka przedwojenna, w czasie wojny był tu posterunek niemieckiej żandarmerii.
Wszędzie są. Kobietki. W banku, w każdym sklepie, w ogródkach, na wtorkowym ryneczku, na rogach.
Niosą torby z chlebem, mleko i rolki papieru. Pod pachą jakąś doniczkę. Chyba pierwiosnki.  Wzrusza mnie to, jak próbują się ozdobić, po swojemu, te wszystkie babcie o koczkach spiętych szpilkami, te dziewczyny w tanich dżinsach, kupujące w pobliskim sklepie perfumy po dziewięć złotych. Dźwigają świat, dźwigając te doniczki i torby, upinając w oknach od ulicy firanki i wędrując, wędrując, wydeptując te pracowite ścieżki.
Babcie, ciocie, mamy, córki, siostry:) My.