O radzeniu sobie

Zawsze się bałam, czy sobie poradzę.
To była największa pochwała, usłyszeć od ważnej dla mnie osoby: radzisz sobie.  A nie było łatwo, bo moja zaradność życiowa była bliska tej, jaką teraz ma Duży, który sam się nie umówi do dentysty. Więcej mnie było na drzewach, niż w domu. Dziadziuś szedł po ogrodzie i rozglądał się po czubkach drzew, nawołując, nie po parterze. Mój nieżyjący już nauczyciel wspominał, jak wracając z pracy spotkał mnie, siedzącą na przystanku i czytającą książkę jakieś sto metrów od domu - wypożyczyłam z biblioteki i nie doszłam do celu, musiałam zacząć czytać wcześniej. I tak czytałam dobrą godzinę...
Rzucając piłeczką palantową na odległość trafiłam w nauczyciela.
W internacie z dziewczynami prasowałyśmy chleb żelazkiem na grzanki. Swoje pierwsze ciasto w życiu zakopałam ze wstydu. Naprawdę.
Potrafiłam sprzedać swoje obiady, żeby kupić kasetę Enyi i kupować od starej babci pod sklepem kwiaty, nie mając na bułki.
Kiedy wychodziłam za mąż, Miłemu prorokowano, że będzie jeść wiersze i popijać farbami. Patrzę teraz na sztalugę w kącie sypialni i się uśmiecham. Jakoś nie jesteśmy głodni, wbrew zmartwieniom Cioć.

Co prawda moje koleżanki z klasy noszą garsonki, są poważne i jak mnie widzą z koszykiem zielska  na rowerze, to mówią, że poznają z daleka, bo nikt nie taszczy do domu gałęzi poza mną. Ja taszczę.
Zbieram dzikie jabłka, potrafię robić zdjęcia mleczom przy drodze i usiąść przy płocie, wracając z pracy, by zapisać jakieś myśli, co mi własnie przyszły do głowy. W szkole chodzę w dżinsach i rysuję z dziećmi na podłodze. Zbieram filiżanki i jestem niepoprawna, jeśli chodzi o kupno ładnej rzeczy do domu, książki czy zielonego w doniczce. Nadal czytam Muminki i Tajemniczy  ogród, piekę chleb, robię dżemy z żywopłotu i  gram z synami w planszówki. Dostałam już pierwszą jubileuszówkę w pracy. Ale zdradzę wam, że nadal gubię sekatory w ogrodzie. Wzruszam się nad zdjęciami i filmami, czasem długo stoję u okna. Czasami ciężko mi wstać rano. Ogólnie - tak, radzę sobie. Jesteś ze mnie gdzieś tam dumna, Babciu?

Boję się tylko nieczułości. Że kiedyś nie zwrócę uwagi na zaryczanego malca w kącie, że będę zbyt zmęczona rachunkami, ciemnością, światem lub zbyt dorosła, by nie wysłuchać rozmowy o ślimaku. Czasem dorosłość boli jak za ciasne buty. Znamy to wszyscy :)
Próbuję. Radzić sobie.  Dzikie ałyczki radzą sobie na polu, a ja nie mogę? Babcia przywiozła trzy zamrażarki pociągiem z Czechosłowacji, a ja nie dam rady? A dzisiaj do tego od rana mam ze sobą Lucy Montgomery, kolor żonkili na stole i myśl, że niedługo będą urodziny Dużego. Kiedyś na pewno umówi się do dentysty, jestem spokojna. A jak nie - popatrzcie, jak cudowne robi zdjęcia. Co tam wszyscy dentyści świata, gdy nadchodzi wiosna.

Chcę, żebyś była dzielna. 

Nie wolno ci się niczego bać (...) 

Świat pełen jest miłości, a wiosna dociera wszędzie

L. M. Montgomery