Dzisiaj był dzień zawilców i czytania o Beatrix Potter.
Już jakiś czas się noszę z niesłabnącą sympatią do tej niezwykłej damy: była jeżową mamą, hodowczynią królików i owiec, obserwatorką grzybów, ilustratorką książek, autorką Piotrusia Królika i całego mnóstwa bajek. I była wspaniałą, odważną kobietą, inspirującą mnie po czubki uszu. Więc dzisiaj o Beatrix.
Z kuzynką Alicją
„Uwierz, że istnieje wielka siła, która po cichu działa na rzecz dobra, strzeż więc siebie samego i nie przejmuj się resztą.”
Urodziła się w 1866 roku, jako starsza z dwójki rodzeństwa, jej ojciec był londyńskim prawnikiem, brat Bertram został wysłany do snobistycznych szkół, a mała Beatrix dostała guwernantki, takie były czasy. Była nieśmiałą dziewczynką, pisała pamiętnik maluśkimi literkami i specjalnym szyfrem, malowała dużo, głównie zwierzęta, które znosiła do domu i za którymi przepadała. owady i grzyby. Wujek chemik pozwolil jej używać swego mikroskopu, stąd wspaniałe detale w rysunkach i naukowa pasja. Zderzona ze ścianą konwenansów. Cytuję za Famous Sciencist:
"Zajęło jej 13 długich lat, aby ukończyć badania ( o grzybach i glonach) i sfinalizować artykuł o swoich odkryciach. Botanicy, którym pokazała swoją pracę, odmówili nawet dyskusji na temat wykonanych przez nią rysunków. Jedyny raz, kiedy otrzymała pozwolenie na zaprezentowanie swojej pracy The Linnaean Society of British Scientists, miała miejsce wtedy, gdy jej wujek wstawił się za nią. Przedstawiła swoje opracowanie „O kiełkowaniu zarodników pieczarek”, ale nie pozwolono jej samej go przeczytać, ponieważ w tym czasie na spotkania zapraszano tylko mężczyzn."
Cytat za Agnieszka Drotkiewicz, Przekrój:
"Najszczęśliwszymi okresami dzieciństwa Beatrix były wakacje spędzane na łonie natury. Jej rodzice wynajmowali domy – przez wiele lat w Szkocji, później w Lake District. Późniejsza pisarka pokochała te krajobrazy, podobnie jak nadmorskie Devon, gdzie kiedyś całą rodziną odbywali kurację w uzdrowisku. Malowała pejzaże, pilnie studiowała i rysowała rośliny. „Uważne studia botaniczne z mojej młodości, pomogły mi później w moich książeczkach łączyć to, co realne z fantazją. Tłem dla przygód jej bohaterów są piękne i precyzyjne rysunki goździków, fuksji, nenufarów, bratków, pelargonii, lwich paszcz i róż”."
Nie została naukowcem, więc została pisarką. Własnym sumptem za 11 funtów wydała Piotrusia Królika i rozdała znajomym i rodzinie. Wydawnictwa go wcześniej odrzucały. Dopiero po pozytywnych recenzjach został przyjęty ponownie i ruszył w świat. Opowieść o Piotrusiu Króliku została opublikowana w 1902 roku, kiedy Beatrix miała 36 lat. W sumie wydała 28 książek, które wciąż czytają dzieci na całym świecie. Ponad 150 milionów egzemplarzy jej książek zostało sprzedanych i przetłumaczonych na 35 różnych języków.
Gdy jej książki zyskały na popularności, przeznaczyła cały zysk na posiadłość o nazwie Hill Top, którą kupiła w 1905 roku. Położona była w Anglii, w Krainie Jezior, tam Beatrix cieszyła się ciszą i samotnością, oprócz bycia rolnikiem i właścicielem ziemskim, została hodowcą owiec rasy Herdwick. Rok przed śmiercią została wybrana prezesem Stowarzyszenia Hodowców Owiec Herdwick – jako pierwsza kobieta.
Była cudownie pragmatyczna i pełna humoru, czasem przyjemnie absurdalnie czarnego (szczury z jej bajki chcą upiec kota w cieście z bułką tartą) - opisuje w pamiętniku jak kłóciła się z hydraulikiem, który był mizoginem : "„Jeśli nie przyjmie rozkazów od kobiety, mogę go spakować i odprawić " - truła szczury, sadziła malwy i skalnicę. Wyszła za mąż, ale nie doczekała się dzieci. Nigdy nie straciła miłości do natury i stała się orędowniczką tradycyjnego rolnictwa i ochrony dzikiego środowiska otaczającego ten obszar.Wykupowała kolejne działki wśród jezior, by zachować naturalne środowisko przed agresywnymi producentami. British Natural Trust ostatecznie otrzymał darowiznę w postaci 4000 akrów ziemi, na której znajduje się 15 gospodarstw i domków. W ten sposób Beatrix miała nadzieję dalej realizować swoje marzenie, aby zapewnić ziemię stworzeniom, które pokochała.
Beatrix Potter zmarła na zapalenie oskrzeli w 1943 roku w wieku 77 lat. Pasterz jej owiec, Tom Storey, rozsypał jej prochy nad Hill Top.
Była cudowną duszą, prawda? :) A niżej rysunki Beatrix przyrodnicze, dla dzieci i akwarelki.
A to rysunek Top Hill i zdjęcie, jak wygląda dzisiaj:) Przecudne:)
Tyle o Beatrix, a teraz o zawilcach. Kwitną w Borku, tak nazywamy las za Kalinowem. Całe połacie, łachy, pola. Czas jedyny w roku, eksplozja piękna porównywalna tylko z wrzosową porą jesienią, ale zawilce po ciemnej, zimnej zimie są prawdziwym błogosławieństwem dla serca. Więc przesyłam i dla was:)
