I tak najlepiej! (Wrzosy i jenot, jenota widziałam?!)

 Ogarnięte z grubsza! Wypielone co się dało, ogórki zebrane, dwadzieścia słoików zrobionych na zimę, poprane, posprzątane i nawet wizja powrotu do szkoły nie taka niemiła. Dajemy radę, a w dodatku jest najpiękniejsza sierpniowa połowa, czyli wrzosy. Wrzosy kwitną- czekam na to cały rok, nurzam się jak kot w kocimiętce. Dzisiaj w lesie było tak:)

 

 

Widzicie te dywany, te kobierce królewskie? To moja stopa stąpała tam, niczym królowa Saba wędrowałam po swoich udzielnych włościach, bo skoro niczyje one, swoje są, to trochę i moje, prawda? 

 

 

Świerkowe łapy, kocham was! 

 

 

Jeszcze tyle byłoby do pisania

nie wystarczą tu żadne słowa,

o wiewiórkach, o bocianach, o łąkach

sfałdowanych jak suknia balowa... 

 

 

Bo gdy człowiek wejdzie w las, to nie wie

czy ma lat pięćdziesiąt czy dziewięć! 

 

 

Patrzy w las jak w śmieszny rysunek

i przeciera oślepłe oczy... 

 

 

I dzikie zwierzątko widziałam o! Myślałam najpierw, hiena jaka, czy co?

Jenot, tchórz? Jenot, słowo honoru, jenot! 

 

 

Poszłam emocje uspokoić na koniczynę, wiadomo.

Jak Joanna! 

 

 

Robimy wianek... joannowy wianek, ten z Błękitnego zamku... 

 

 

 Ta dam, to ja, końcowosierpniowa, szczęśliwa, w swoim lesie i swoim domku. I tak najlepiej!