Pierwszy Dzień Wakacji

Brak jednego głosu w domu jest jak wycięcie drzew z zaczarowanego lasu. Więc dzisiaj u nas bardzo cicho, kiedy budzę się, słuchając tylko deszczu i tykania zegara.
Miły jest w podróży, Duży i Elf mają za tydzień i parę dni  obrony. W cichym domu uśmiecham się do tego szeptu deszczu po jasmninach - ide po mleko, otwieram szeroko okno, słucham.
Ptaki pochowały się, cała zazwyczaj jazgotliwa gromadka ucichła, skryła się gdzieś, oddając ogród we władanie deszczu.
A ja wspominam.
Wczoraj było zakończenie roku szkolnego, pełne wzruszeń - moja klasa ustawiła mi się w cudną kolejkę do wycałowania w oba policzki, sprawiedliwie, chłopcy i dziewczyny.
- Nie będe myć tego policzka! - znajmiła podekscytowana Wiola, która obiecała mi, że prosze pani, w przyszłym roku to ja się naprawdę wezmę.
- Proszę pani, jeszcze Michał! - chłopcy prowadzą spóźnialskiego, który ominął kolejkę pożegnalnych buziaków. Dostają świadectwa, wymieniamy pozdrowienia, że do wrzesnia, że będa uważać, że pani też odpoczywa. Rodzice. Uściski. Pusta klasa. Zostaję sama przy biurku, jakoś mi miękko w kolanach, jakaś dziwna ta cisza...
Mały pomaga mi potem  nieść do domu kwiaty, na rogu za biblioteką robimy sobie pierwsze, wakacyjne zdjęcie. Doczekaliśmy, Malutki.

Niebo się przeciera powoli, o dzieiwątej szept deszczu w ogrodzie ucicha, gałęzie jaśminu nie uginają się już, nie tańczą na wietrze. Dzisiaj mam próbę teatru, za tydzien premiera "Serca jaskółki" Szymborskiej. Musze powycinać szablony jaskółek. Musze zdobyć dworcowy zegar i parawan lekarski. Muszę...
Ale póki co, jest poranek, dom śpi, baśniowe drzewa milczą, boso, nie wyczuwając stopami podłogi idę ze swoim kubkiem mleka, wąchać róże w bukietach. Pachną malinami. To Wiola mi powiedziała, że pachną malinami? Chyba tak, ona trzymała cały apel mój album "Ptaki Polski", który dostałam w podarunku. I róże też trzymała. Nie dała sobie odebrać.  Wiola nie ma taty, nie żyje od kilku lat. Nie obchodzi Dnia Ojca. Mama pracuje, więc po Wiolę i świadectwa przyjechał starszy brat.
Co jeszcze pamiętam? Jasia z I gimnazjum, którego pani strofowała za wygniecioną koszulę na apelu. Że sobie nie uprasował. Jasio ma z siedmioro rodzeństwa, w tym dwoje idących programem specjalnym. Jego mama - też ją kiedyś uczyłam - też szła programem specjalnym.
Ta nieuprasowana, jasiowa koszula ciągle tkwi pod powiekami, gdy niosę do domu róże, pachnące malinami.

Tak. Jaskółki,  deszcz,  odebrać nowy rower Małego ze sklepu, upiec chleb. Mam dzisiaj oskomę na domowy, pieczony z ziarenek chleb. Musze się pozbierać, ale póki co, stoję w oknie, patrząc, jak jaśnieje niebo.
Jakby ten deszcz zmył i ze mnie wszystko.
Dziękuję wszystkim za życzenia na koniec roku szkolnego, dziękuję Alu M. - noszę tę nauczycielkę w sobie, nigdy się jej nie pozbędę chyba, nawet na wakacjach. Jak Lorca napisał o noszeniu:

Noszę twe światło okrągłe
Twe wielkie światło
Co mnie trzyma
W swym natężeniu ostrym
Od wschodu aż do zachodu
Ile mnie trudu kosztuje
Dźwigać się z Twymi ptakami
I z ramionami Twoich wiatrów
Ile mnie trudu kosztuje
Dać Ci przeminąć dniu,
Odchodzisz pełen mnie
Nie znając mnie
Powracasz

Ps. Nasza Kota też uznała, że mam wakacje i należymi o tym przypomnieć - siadła na szkolnym laptopie z dziennikiem elektronicznym. Starczy tego.