Sezon truskawkowy.

I oto nadejszła wiekopmna chwila! Są. Zaczęły się i u nas. Z pobliskiej wsi Miły przytargał pierwsze dziesięć kilo, częśc już pod cukrową pierzynką, resztę zjadamy, obłędnie szczęśliwi. Kilo chyba sama zjadłam.



Truskawki z cukrem, truskawki ze śmietaną, truskawki soute, truskawkowy koktajl, truskawkowe naleśniki, gofry z truskawkami...
Nigdy nie smakują tak, jak teraz.
Palce po obieraniu z szypułek  pachną, unosze je i wdycham ten cudny zapach lata.
Truskawki, nie z obcego kraju, własne, pachnące,  dorodne, piękne. Jak można bez nich żyć? Nie można. Będa truskawkowe konfiturki, truskawkowy sok.
Ciasto z truskawkami i rabarbarem.
Miny dzieci bezcenne. Moja taka sama. Cały stół pełen dobra.
Jutro zagotuję, popakuję w słoiczki, pod serwetkę. Najszybciej znikające dżemy zimą, to truskawkowe, zaraz po nich wiśnie i powidła ze śliwek. Ale na wiśnie przyjdzie lipcowy czas Bullerbyn, a na śliwki już przedjesienny.
Teraz, w tym szkarłatnym, wesołym tańcu czerwca, Jej Wysokość Truskawka nie ma konkurencji.
No, do czasu poziomek... ale o nich cyt, jeszcze potem. Jeszcze czekają w paprociowych parowach. Teraz radujmy się z truskawek.