O ogóreczniku, Andersenie, darach z ogrodu i początku sierpnia. I Tove.

O ogóreczniku przeczytałam najpierw w basni Andersena. Naprawdę. Byłam wtedy małą Kaliną i wiedziałam akurat tyle, co chlebodawcy ogrodnika Larsena. Przeżyłam zawód, gdy w innym tłumaczeniu przeczytałam, że to nie był ogórecznik lecz kwiat karczocha. Dla mnie został na zawsze ogórecznikiem i tak. Tak powstają legendy^^

"Piękny, błękitny, wspaniały kwiat, przyniesiony z warzywnego ogrodu, usunięto z pańskiego mieszkania, gdzie nie wypadało mu przebywać; a nawet państwo tłumaczyli się przed księżniczką, że kwiat jest tylko kuchenną jarzyną, którą ogrodnik odważył się pokazać, i że dostał już za to ostre napomnienie. 

- To niesłuszne i niesprawiedliwe - oburzyła się księżniczka. - Otworzył nam przecież oczy na ten wspaniały kwiat, na który my nie zwróciliśmy żadnej uwagi, odsłonił nam piękno tam, gdzie my go wcale nie widzieliśmy. "

Ogórecznik jest piękny. Pachnie ogórkiem. Nadaje się do pikli, octów, marynat. Obniża ciśnienie, leczy, robi się z niego olejki do skóry, można zaparzac, najcenniejsze są nasiona. Kwiaty można jeść w sałatce. I ten błękit... dzisiaj robię sobie dzień ogórecznikowy.

Zaczęły się ogórki. Niedużo ich mamy w tym roku, kilka rzędów, ale starcza i na mizerie, i do chrupania, i kilka słoiczków co dzień.

Zaczęły się ziemniaczki. Dary ogrodu - zawsze mnie zdumiewa ta łaska małych roślinek, że obdarzają tym, co z nich wyrosło, że mogła tu rosnąć trawa, ale nie, silą się i pracują mali, hojni pomocnicy.

Z ziemniaczków można robić teraz wszystko, ale najlepsze są z koperkiem i chłodnikiem i w postaci chrupiących placków. Ten zapach, krążący po domu, przypomina mi, jak piękne  są zwykłe rzeczy. Rzeczy proste. Usmażenie placków, patrzenie, jak znikają w rękach i gębusiach głodnych chłopaków, zachwyt, dziękuję, mamo, bose pięty o deski i dalej w świat. Są tacy, co zdobywają świat i tacy, co smażą placki. Każdy miał swój czas. Kiedy byłam małą Kaliną, Babcia we Włostowie robiła z mamą dziesiątki pierogów z truskawkami, a my - cała gromada dzieciarni - tylko robiliśmy wyścigi, kto więcej zje.

Nigdy nie zastanawiałam się, skąd się bierze jedzenie w lodówce i ciasto na stole. Było, tak jak Mama i Babcia, jak lato i wakacje, jak słońce i zapach lip.

Teraz już wiem, skąd się biorą.

Są ręce, które zlepią pierogi i ramiona, która przytulą, zanim się pobiegnie w świat.

A potem są wspomnienia.

Jak w piosence Kasi Groniec - ty, przed tobą świat, za tobą ja.

Uśmiecham się do tego mijającego sierpnia, smażąc placki i ustawiając na stole świeże ciasto z gruszkami.

A na niebie  takie chmury, a w sypialni taki bukiet. I Tove Jansson. Sierpniu, dzień dobry.

"Kocham granice. Sierpień jest granicą między latem a jesienią; to najpiękniejszy miesiąc, jaki znam. Zmierzch jest granicą między dniem i nocą, a brzeg jest granicą pomiędzy morzem a lądem. Granica jest tęsknotą: kiedy oboje są zakochani, ale wciąż nie wypowiedzieli ani słowa. Granicą jest bycie w drodze."

                                                                               Tove Jansson