W kraju Zabawa W Chowane

Z każdym dniem więcej kolorów. Myślałam, że przymrozki wystraszą przyrodę, że kwiaty schowaja się, pąki zacisną, wszystko wstrzyma jeszcze oddech - ale nie, chociaż każdy ranek to minus dwa, minius trzy - w ciągu dnia słońce i ciepło robią swoje.
Zakwita migdałek.
Jeszcze maleńkie te pączki, zaciśnięte jak różowe piąstki, ale dwa dni, trzy i będzie piana barwy malinowych lodów.
Niezapominajki - mój ukochany błękit, więcej i więcej.
Znacie najpiękniejszy wiersz o niezapominajce? O kraju Zabawa W Chowane?

 Oskar Miłosz, Symfonia listopadowa, fragment

A ty zapomniałaś kolor tamtej swojej sukni,
Ale ja chwil szczęśliwych poznałem niewiele.
Ty będziesz ubrana w blady fiolet, piękny żalu!
Kwiaty mojego kapelusza będą smutne i małe,

A ja nie będę wiedział ich nazwy: bo w moim życiu znałem
Jeden tylko kwiat, niezabudkę, dziwne ziele,
Co śpi w ciemnych dolinach, w kraju Zabawa w Chowane,
Daleko, daleko. Tak, serce, tak, studnio! Jak w tym życiu było.

Oskar Miłosz to moja wielka miłośc literacka - zgadzam się z każdym słowem André Blancheta, który napisał:

[...]był jednym z najprawdziwszych, najwyższej miary poetów, jacy pisali w naszym i w jakimkolwiek języku. Był jednym z najbardziej wymagających i przegrał całkowicie. Ale przegrał tak, jak przegrali Nerval i Baudelaire, jak przegrali Rimbaud i Verlaine. Jak przegrał van Gogh. Przebacz nam, Miłoszu! 

Szczególnie wiosną, gdy siadam zmęczona na ławce, po którejś tam taczce, po pieleniu, po sianiu, i patrzę sobie w błękit, te słowa poety przypominają mi się jak przyjemna muzyka:

I staraj się, cokolwiek by się stało,

staraj się zachować w malutkiej swojej pamięci

Radę tego, który dojrzał z pokrzywą 

w długim, burzliwym lesie goryczy:

Pracuj!

 

No więc pracujemy. Bratek wygląda jak zasepiony smutas/ A w szklarni wszystko rośnie!

I tym optymistycznym akcentem wschodzącego bobu  żegnam się do poniedziałku:)