Panie, już czas

Panie: już czas. Tak długo lato trwało

Rzuć na zegary słoneczne twój cień

i rozpuść wiatry na niwę dojrzałą

Każ się napełnić ostatnim owocom;

niech je dwa jeszcze ciepłe dni opłyną

znaglaj je do spełnienia i wpędź z mocą

ostatnią słodycz w ciężkie wino.

Kto teraz nie ma domu, nigdy mieć nie będzie.

Kto teraz sam jest, długo pozostanie sam

i będzie czuwał, czytał, długie listy będzie

pisał i niespokojnie tu i tam

błądził w alejach, gdy wiatr liście pędzi.

Wiersz - Rainer Maria Rilke, Panie już czas
Zdjęcia wrześniowe - z urodzin Mamy i naszego podwórka i ogrodu. Grzyby też zbierane na podwórku.
Kot, jak widać, jesienny