Chlebek drożdżowy i znowu zima. I o ciąganiu brata pogrzebaczem.

Chlebek drożdżowy robi się tak - na jeden bochenek  taka ilość świeżych drożdży ile objętościowo mieści się na dnie kubka, pokruszonych, zalanych ciepłym mlekiem z cukrem. Jak mi w kubku urosną, wlewam do miski, dosypuję dwie szklanki mieszanej mąki, jaką kto lubi, ja zrobiłam głównie żytnią z kokosową i trochę pszennej, ale bardzo mało. Szczypta soli. Mnóstwo pestek, siemienia, czarnuszka, kminek. Kiedy wyrośnie w misce, smaruję naczynie żaroodporne - mam okrągłe - masłem, zapakowuję do niego drożdżowe ciasto, zostawiam trzeci raz do wyrośnięcia w lekko podgrzanym do 50 stopni piekarniku.  Kiedy jest już w miarę  podrośnięte, smaruję mlekiem, posypuję z wierzchu pestkami i zwiększam temperaturę na 180. Piekę  30 - 40 minut, zaglądam, czy złoty. Najlepszy ciepły, smarowany masłem.

Kiedy Babcia uczyła mnie piec,  powiedziała, że wszystko, co drożdżowe ma rosnąć trzy razy. No to się trzymam tego i zawsze wychodzi:)

Mamy znowu zimę, minus 13 dzisiaj rano, śnieg chrzęści, uwierzycie? Tęskniłam za tym dźwiękiem i oto jest. Skrzypiący pod butami śnieg. Zaraz idę do pracy i narobię zdjęć po drodze, a teraz tylko pokażę wam Zdjęcie Numer Jeden tego miesiąca. Oto Ciąganie Brata Pogrzebaczem. W rolach głównych Duży - twórca genialnego pomysłu i Średni - ofiara, na której wynalazek można wypróbować. Średni w filmie braterskiego życia zawsze odgrywał rolę sierżanta Garsii - Duży był Zorrem, to jasne -  Lolka - Duży był Bolkiem, oczywiście - więźnia Winnetou - Duży był Winnetou, chyba nie wątpicie - oraz wszelkich ochotników do eksperymentów - Duży był organizatorem eksperymentu i obserwował.

Pogrzebacz zahacza o kosz po praniu, z Chętnym Ochotnikiem Na Eksperyment wewnątrz.

Czy te oczy mogą kłamać? Nic ci nie grozi, eksperyment z pewnością się uda. Tak. Z pewnością...

I retrospekcja z 2008 roku, tak było!

- Mogę wziąć ten fioletowy koc?- zapytał Średni.

Ponieważ smażyłam tysiąc pierwszy naleśnik, a czynność ta wymaga skupienia, odparłam machinalnie:

- Tak, jasne.

Ale ponieważ jestem matką Średniego (i Dużego i Małego) podskórnie wszczepiona czujność kazała mi zapytać:

- Ale po co?

- Rozetnę go na pół i zrobię sobie kostium druida - odparł Średni z prostotą, zwodniczą, naturalnie.

Średni jest tak prosty jak Marchewa Prtachettowy, tak prosty, jak tylko ktoś bardzo wyrafinowany może być prosty.

- Nie, nie! Nie tniemy koca! Koc jest babci! Babcia nas zabije!

Średni przemyślał sprawę i wzruszył ramionami:

- Może być coś innego…zasłona….

- Nie, zasłona nie!

- No to z czego mam zrobić kostium druida?

- A po co ci kostium druida? - zapytałam chytrze.

- Na karnawałowy bal przebierańców.

Spojrzałam na kalendarz. Każdy by spojrzał.

- Jest czerwiec.

- No to co?

- Karnawał jest w styczniu.

Średni wzruszył ramionami. Zwodniczo.

- Kostium można wcześniej przygotować, no nie?

- Dam ci starą płachtę.

- Nie chcę. Jest różowa.

- No to co? Druidzi nie chodzili w różowym?

Spojrzał na mnie miażdżąco i pogardliwie.

Poprawiłam się.

- No, może nie chodzili. Może niektórzy. Czasem. A musisz być druidem?

- Ja teś ciem być dlujidem! - oznajmił z mocą Mały, przysłuchujący się rozmowie w napięciu od pewnego czasu.

- Nie możesz być druidem - odepchnął go Średni - Dzidziusie nie mogą być druidami!

Niedoszły adept druidziej mocy rozryczał się rozpaczliwie.

Dałam mu naleśnika, żeby się wyłączył i rozwiązałam problem gładko jak Aleksander, zwracając się do Średniego druida:

- Porozmawiamy w styczniu. Przed balem. Teraz bierz naleśnik i zmiataj.

Średni druid zmiótł się, nadąsany. Adept poszedł  chlipać i żuć naleśnik.

Mogłam westchnąć i wrócić do smażenia.

Druid i adept