O smażeniu pączków

Konfiturę z dzikiej róży trzymałam właśnie na ten dzień. Dzień smażenia pączków.

Pączki w Kalinowie robi się  według tradycyjnego przepisu, z żółtkami ucieranymi na ciepło z cukrem, z przesianą mąką. Nie podaję przepisu, bo w sieci jest ich mnóstwo, choćby tu, ja z części wyrośniętego (trzy razy!) ciasta upiekłam też całkiem smakowitą chałkę. Bo w pączkowym łasuchowaniu sama już zjadłam trzy sztuki, a podejrzewam, że chłopaki moją normę przekroczą ze dwa razy. I potem już sporo dni nikt na pączki nie spojrzy, więc chałka dla odmiany jak znalazł.

Dzika róża rośnie niedaleko, całymi żywopłotami nie do zdobycia, z Małym wyprawiamy się zawsze najpierw po kwiaty, potem po owoce. Nie wiem co takiego jest w pączku z różą, ale jest pyszny. Pączkowa, czwartkowa kwintesencja błogości. Do pączków mamy faworki, upieczone przez moją mamę i z uznaniem chrupane przez całą familię. Czyli czwartek odświętowany.

A chałka wygląda tak. I na ciepło, z masłem, do mleka, jest pysznością świata. Zimą jakoś bardziej mnie ciągnie do słodkiego i ciepłego jedzenia. Do zup i ciast. I gorącego chleba. Pewnie przez chłody. Ale za to przypomina mi się zawsze magdalenka Prousta:)

(...)Machinalnie podniosłem do ust łyżeczkę herbaty, w której rozmoczyłem kawałek magdalenki. Ale w tej samej chwili, kiedy łyk pomieszany z okruchami ciasta dotknął mego podniebienia, zadrżałem, czując, że się we mnie dzieje coś niezwykłego. Owładnęła mną rozkoszna słodycz (...). Sprawiła, że w jednej chwili koleje życia stały mi się obojętne, klęski jako błahe, krótkość złudna...