O posługach miłości

Czajka napisała samą prawdę za Proustem o zimowych pokojach. Zimowe pokoje i zimowe domy są całkiem inne, niż wiosenne i letnie. Takie wsobne, nie - odosobne. Zaginają przestrzeń do środka, chowają nas razem z katarem, zmarzniętymi palcami, brakiem ochoty na nic. Zimą muszę dwa razy bardziej tłumaczyć sobie, że właśnie teraz posługi miłości są ważniejsze, niż kiedykolwiek. I jestem ze dwa razy mniej dzielna w tym.
Posługi miłości nazywam tak z powodu pewnego wiersza, chyba o nim już pisałam, bo jak się czymś zaczaruję, to często o tym piszę. Robert Hayden.

W niedzielne ranki ojciec także wstawał wcześnie
i w sinoczarnym zimnie ubierał się, aby
spękanymi rękami, które go bolały
od roboty na mrozie w dni powszednie, sypnąć
węgla do pieca. Nikt mu nigdy nie dziękował.

Budziłem się, słyszałem trzaskanie drzazg mrozu.
Kiedy się już nagrzało, ojciec wołał na mnie
i zwlekałem się z łóżka, ubierałem, w lęku,
w jaki wprawiały mnie chroniczne domowe gniewy.

I zamieniałem parę obojętnych słów,
z nim, który zdążył już przegnać chłód z domu
i wyglansować moje odświętne półbuty.

Cóż ja wtedy wiedziałem, cóż ja mogłem wiedzieć
o surowych, samotnych posługach miłości?

Ten wiersz sprawia, że wspominam. Babcie, które  chodziły po wodę do studni i rozbijały lód.  Czyjeś palce szyły nam ubrania i ktoś skubał gęsi na pierzynę, pod którą śpię. Ręce  Taty Miłego heblowały każde z drzwi w naszym domu,  dłonie Mamy szyły chustę, którą się okrywam, czytając Haydena.  Pamiętam te posługi miłości, były zawsze, ale rozumiem je dopiero teraz.

Kiedy sama okrywam śpiącego synka kołdrą.

Nie ma bez tego świata, a przynajmniej nigdy nie będzie taki sam, gdy ich już braknie. I ktoś musi podjąć te koromysło z niewidzialnymi wiadrami wody i nieść dalej. Bo inaczej to wszystko by się zatrzymało. I uczy się tego tylko przez obserwowanie tego i widzenie, nie przez mówienie o tym, a zrozumienie przychodzi kiedy jesteśmy już na tyle duzi, by podnieść ciężar.  Już Mały się uczy nieść torby ze sklepu, a kiedy zapomni do szkoły rękawiczek, dzielimy się jedną parą moich. 

Czasem tak mi żal, że nie umiałam wtedy podziękować. Babci na wakacjach za ciasto z kruszonką i morelowym dżemem, dziadziusiowi za palenie w piecu gałązkami, rodzicom, siostrom, wujkom...

Już jest za późno, przynajmniej jeśli chodzi o najstarszych i pozostaje tylko wstać samemu o świcie, uśmiechnąć się do gołębi, gruchających  we mgle i zrobić najpiękniejszą jajecznicę, jaką się umie. I kakao. Miły zawiezie nas do szkoły, ogrzewając wcześniej samochód, byśmy nie siadali na zimnym. Kiedy jesteśmy bardziej krusi, zmarznięci, bez sił i stęsknieni za wiosną, wtedy mocno, z całych sił wspominam ten wiersz Haydena. Bo wtedy mi łatwiej razem z innymi  popychać świat:)

A luty w Kalinowie wygląda tak.