O dobrej kompanii, wspólniku i dziurawym portfeliku

Wczoraj Szymek z klasy VI wypisując na tablicy znane mu części mowy, z powagą dołączył do zestawu coś takiego: wspólnik.
- Co to jest wspólnik, Szymek?
- No... no to taka część. Mowy.
Patrzyłam na wspólnika z namysłem. Podobał mi się. Wyglądał na weselszego krewnego ponurego spójnika,  który tylko spajał, a wspólnik się stowarzyszał! Przyjęłam wspólnika więc do klasowej gromady, uświadomiłam Szymka jeszcze, że dopełniacz zawędrował do części mowy przypadkiem z innej bajki, a ożywienie też. Poza tym się zgadzało. Kompania części mowy się trochę rozruszała nieznajomymi twarzami, trochę świeżej krwi w szeregach, dopełniacz się przeleciał i rozruszał kości, a ożywienie  z wiersza wylazło i poczuło wiatr we włosach.
Ale wspólnik wygrał zdecydowanie wczorajszy dzień. Razem z tą piosenką:

Gramatyka w szkole bywa fascynująca. I dzieci też. Bo Szymek ma ogryzione paznokcie, chudą, zmęczoną  mamę, brata w okularkach o szkłach tak grubych jak denka od słoików, ale za to nie ma taty. Więc wspólnik czy spójnik, jesteśmy w dobrej komitywie, bo grunt to dobra kompania, z którą wędrujemy rok po roku, przecierając bolesne ścieżki polszczyzny.

Marta przy sklepiku pokazała mi stary portfelik.

- Trochę mi się drobne  wysypują, bo tu jest porwane. Babcia mi dała portfelik, pani wie?

- Bardzo ładny - czerwona portmonetka wyglądała na tak wiekową jak wspomniana babcia. Marta wydziubała ze środka siedemdziesiąt groszy na bułkę. I jeszcze na cukierka starczyło. Miła pani w sklepiku sprzedaje cukierki na sztuki. Dzieci mówią do niej uniwersalnie Babciu, bo jest siwa, uloczkowana, w dzień pracuje w sklepiku, po lekcjach odwozi dzieci jako opiekunka w autobusach, robi na drutach szaliki, które tez sprzedaje w sklepiku, prowadzonym przez jej syna i synową.

- To co zawsze? - mówi do mnie, wyciągając baton z żurawinami i sok pomarańczowy. Babcia pamięta upodobania swoich klientów. I pozwala brać na kreskę, zapisując dłużników w dużym notesie.

Gruby na lekcji o wspólnikach nie pisał. Nie przepisał z tablicy nic, ani tematu, ani jednego zdania. Oglądal coś pod ławką na telefonie z rozbitym szkłem, z westchnieniem poprosiłam, by mi oddał, położyłam sobie na biurku.Gruby powtarza już drugi rok szósta klasę.

- Nie zamierzasz dzisiaj pisać na polskim?

- Nie.

Położył głowę na przedramieniu, wyciągnął się na ławce. Nie uśmiechał się, nie patrzył na mnie. Dzisiaj świat Grubego bolał. Prawa rodzicielskie do Grubego ma babcia, nie pytajcie, czemu.

- Ani jednego zdania?

-Nie.

Podsunęłam mu długopis, nie wziął. Wychodząc z lekcji, zapomniał rozbitego telefonu z mojego biurka. Kolega pobiegł za nim, niosąc cenny skarb.

Wracałam sobie ze szkoły myśląc o wspólnikach, portfelikach, ogryzionych paznokciach, grubych okularach. O creme brulee, które robię swoim chłopakom, o grzankach.

O tym, że nadejdzie wiosna, a ja znowu kupiłam nalepki, tym razem z samochodzikami, żeby je dawać za prawidłowe wykonanie jakiegoś zadania.

Szymek za części mowy też dostał.

To co, że ożywienie z dopełniaczem zawędrowało do innej kompanii. I wspólnik.

Grunt, to dobra kompania.

Łatwiej wtedy żyć, prawda?