Dzikusy. I credo Whitmana.

Nikt ich nie pielęgnuje, nikt nad nimi nie załamuje rąk, nie otula, nie dożywia, nie drży nad każdym przymrozkiem. A rosną z zuchwałością, siłą, uporem, ogrodowe, łąkowe i leśne dzikusy. Teraz jest ich czas, dziki maj, tygrys - maj, gdzie co dnia przybywa zieleni tyle, że Leśmian by zatonął. Czuję się silniejsza dzięki nim. Wierzę, że przetrwamy i damy radę. Skoro one dają?

Wstaję rano, obejrzeć spektakl wstawania słońca - jak światło przesuwa się po liściach, jak zdobywa kolejne szczyty brzóz. Jest pięknie.

Lubię tę dziką, nieoswojoną część ogrodu, w którą wdziera się ugór, las, podagryczniki i mlecze. To terapia mamy Muminka, która szukała swojej ciemniejszej polany w gąszczu lasu.Tutaj najlepiej myśli mi sie o whitmanowskim credo - tu jego "wierzę" brzmi tak, jak powinno. Prawdziwie.

Wierzę, że źdźbło trawy jest nie mniej ważne, niż kunszt gwiazd, A mrówka jest tak samo doskonała, jak ziarnko piasku i jajko strzyżyka, A rzekotka jest arcydziełem dla najdostojniejszych, A pnąca jeżyna mogłaby ozdobić salony nieba, A najdrobniejszy staw mojej dłoni może lekceważyć całą maszynerię, A krowa pasąca się z pochylonym łbem, przewyższa każdy pomnik, A mysz jest cudem, które wystarcza, aby potrząsnąć sekstylionem niewiernych(...)
Odkrywam, że wchłaniam gnejs, węgiel, długowłosy mech, owoce, ziarna, korzenie jadalne, I jestem pokryty wokół sztukaterią czworonogów i ptaków, I minąłem to, co zostało za mną ze słusznych powodów, Ale wołam znów do czegokolwiek, kiedy tego pragnę. tłum. Ryszard Mierzejewski

Z bólami, z przymrozkami, zimnym wiatrem, śniegiem i deszczem, warzywnik pnie się powolutku w górę. Niech patrzy na dzikusy i się uczy, jak być silnym:)