Róża jest różą, jest różą, jest różą

Dzisiaj jest ten poranek, gdy zakwitły wszystkie na raz, w pełni, jedną harmonią. Niosę bukiet do sypialni, niosę zapach, jedyny w świecie, nie do podrobienia, zapach zwycięskiego lata. Wygraliśmy z zimami, wygraliśmy z ciemnymi porankami, daliśmy radę przejść przez listopady i błoto marca, do tej chwili, do Dnia Róży. I oto jest. 

Nie umiem pisać o różach, wszystkie najpiękniejsze wiersze świata o nich napisał już Szekspir i Rilke, i Lorca, i... nie dam rady.  Tylko tak cieszę się, tak niemożebnie, robię sobie różoterapię, wdycham, wtulam nos, odpoczywam, przytuliłabym te kolce, ten cudowny dualizm, między przyjemnością a ryzykiem bólu, między miłością a ryzykiem łez. Całe życie w jednym kwiecie. Cała filozofia.
Róża jest różą, jest różą, jest różą.

Rainer Maria Rilke

Wnętrze róży

Gdzie to wnętrze mieć może

zewnętrzność? Na jaki ból

takie płótno położyć?

Jakie odbiją się w śródziemnym morzu

kontury chmur

wewnątrz tych róż rozwiniętych,

tych obojętnych, patrz:

płatek tak cienko cięty

ciąży ku innym, aż

drżącą dłoń cofasz od luźno leżących.

One same ledwie mogą już

Wstrzymać się; przepełnione

ponad własnych wnętrz koronę,

przelewają się kielichy róż

w dni, co na przekór kwiatom

zamykają się, coraz pełniej stulone,

aż całe lato w komnatę

zbiegnie, w komnatę ze snu.

przeł. Stanisław Barańczak

Róża

nie pragnęła jutrzenki;

wieczna niemal na swej gałązce

pragnęła innej rzeczy.

Róża

nie pragnęła wiedzy ni ciemności

na krawędzi ciała i marzenia

czego innego pragnęła

Róża

nie pragnęła róży.

Nieruchoma na tle nieba

czego innego pragnęła

Lorca