O tym, że Lato nosi płaszcz złotolity

Lubię słowo złotolity. Kiedyś, gdzieś je przeczytałam - pewnie w jakiejś książce historycznej. Złotolity, przetykany złotą nicią. Jest wiele słów, które budzą we mnie wzruszenie, uśmiech, sentyment. Potok, mech, siedmiokroć, posuwisty, okruszek, kolebka. Miękki. Przedwieczerz. 
Wczoraj na wycieczce Mały oznajmił mi, że podoba mu się słowo szyszak. I dukt.
To takie miłe, że już świadomie przygląda się słowom.
Więc - złotolity płaszcz nosi u mnie Lato. Wszystko jest przetykane tą miodową, połyskującą nicią, tym słonecznym promykiem. Ogród.  Nigdy nie ma takiej karuzeli barw, jak w lipcu.
Przekwitanie i zakwitanie jest tak szybkie, że oko nie nadąża za umiejscowieniem barwy, która zostaje zastąpiona inną. Po różach lilie, po liliach ostróżki, po ostróżce dzwonki, naparstnice, krwawnik, liliowce, a już kolejne i kolejne...
A między każdą barwą złoty promień.

Pod szklarnią zioła, róże i pelargonie, bardzo zgodne stadło.

 Na rabatach chaos, który kocham.Połowa powysiewała się sama, wędrowcy ogrodowi. Resztę utykam jak leci, pstrokato, a Lato przetyka złotem.

Z Mamą. Kiedyś trzeba być małą dziewczynką, cieszącą się z wytęsknionych wakacji:)