Dean Village, oda do urny, scones i edynburskie cmentarze

Dean Village to taka wioseczka w mieście - ale wioseczka szkocka, hobbicka, zbudowana z kamiennych domków z kominami,  z półdzikimi zagajnikami wokoło i płynącą środkiem rzeczułką. 

Rzeczka nazywa się Leith, kiedyś stały nad nią młyny, teraz na wysokość 106 stóp wznosi się  kamienny most, zbudowany w 1831 roku.  W wiosce znajduje się kościół i przepiękny cmentarz, jeden z wielu, oglądanych dzisiaj przeze mnie i Małego.

Nie wiem czemu, ciągnie mnie, sentyment, wzruszają mnie kamienne anioły, omszałe urny i cisza. Przeskakała alejką przed nami wiewiórka, szara. W wiosce znajdujemy też żródło św. Bernarda, ale wewnątrz jest rzeźba greckiej bogini zdrowia Hygei, nie Bernarda. I przez te cmentarzyki, urny, posągi, zaczęła za mną wędrować Oda do greckiej urny Keatsa.

Jaki mroczny mit w kształcie twoim jest zaklęty? 
O bogach, śmiertelnikach, czy jednych i drugich? 

Kiedy to pokolenie wytraci już starość, 

Pozostaniesz, wśród innych niedoli i nieszczęść 

Niż nasze, przyjacielem ludzi, ze swym hymnem: 

"Piękno jest prawdą, prawda pięknem" – bo z tą wiarą 

Żyjesz i nic do szczęścia nie trzeba ci więcej. 

A to już Fettes College, szkoła, na której - być może pani Rowling wzorowała swój Hogwart. Przepiękny budynek, do 1970 roku szkoła męska, teraz już koedukacyjna, z opłatą 30 tys funtów za semestr ( z internatem). Nazywana "Eton Północy", bardzo elitarna i bardzo niedostępna.  Groźny portier marszczy brwi, robimy zdjęcia przez bramę.  Absolwentką tej szkoły jest na przykład Tilda Swinton i laureat Nobla z dziedziny ekonomii, profesor Angus Deaton.

Wędrujemy z Małym dalej, kupiliśmy sobie family day ticket za 8,50 i jeździmy wszystkim do upadłego - Edynburgh ma bardzo przyjazną komunikację, bilet mam w telefonie, aktywny 15 godzin, liczy się na wszystko, od tramwajów po autobusy. A sieć autobusów jest wspaniale rozbudowana, dojedzie się prawie wszędzie. No i piętrusy! Mały siada zachwycony przed szybą i chłonie widoki.

Jedziemy oglądać cmentarz Greyfriars i okolice zamku - zamek zwiedzilismy podczas poprzednich wizyt, więc teraz kontemplujemy zaułki.

Historia wiernego psiaka Bobby'ego znana jest chyba wszystkim zwiedzającym miasto. Bobby ma swoją stronę w wikipedii. Terier, zmarły w 1872 roku, upamiętniony tablicą i pomnikiem - i rzeszami turystów. Jego pan był ogrodnikiem z Edynburga, nazywał się John Gray,  nie mogąc znaleźć pracy zatrudnia się jako konstabl i stróżuje ze swoim psem.  Umiera na gruźlicę, zostaje pochowany na cmentarzu Greyfriars, a Bobby będzie pilnował jego grobu 14 lat. Dopiero śmierć psa zakończyła tę historię przywiązania.

Cmentarz Greyfriars jest najbardziej niesamowitym cmentarzem, jakie w mieście widziałam, kamienne krypty, rzeźby jak z Historii zamku Udolfo, bardzo gotyckie, bardzo w stylu pana Poe, motywy dość makabryczne, dużo zaniedbania, w padającym deszczu wędrujemy z oczarowaniem.

I znowu Keats, Oda do melancholii:

[...]Nie czyń sobie różańca z jagódek cisowych,

nie daj, by skarabeusz lub ćma z głową trupią

stały się twą żałobną Psyche, z swą katuszą.

Nie zechciej zaznajamiać miękkopiórej sowy,

bo cień za cieniem, sen ci niosąc, gdy się skupią,

twej duszy czujną wiecznie boleść ci zagłuszą.

A na cmentarzu już kwitną przebiśniegi.

Potem zwiedzamy jeszcze kawałek zaułków wokoło zamku: takie witryny, uwielbiam ich kolory!

I kontrast historii ze współczesnością. Zamczysko i parkingi.

Kolejny kościółek i kolejny cmentarzyk, pod samym zamkiem:

Zmęczeni i głodni idziemy na scones, szkockie, pyszne bułeczki drożdżowe z masłem i rodzynkami.

I do domu, odpocząć na trochę:)