Drzwi, zaułki, koty i wieżyczki. Ferie w Szkocji.

Po raz kolejny Edynburg wita nas zmienną pogodą. W ciągu jednego popołudnia cztery razy pada deszcz, raz śnieg z deszczem, a pomiędzy albo słońce albo przemykające chmury. Ale jest przepięknie - wędrujemy  po mieście trochę mniej reprezentacyjnymi uliczkami, już teraz omijając główne atrakcje, zaglądając przez ogrodzenia, zachwycając się żywopłotami, kotami w oknach i kolorowymi drzwiami.
Findlay Avenue, Lochend, Restalrig,  Leith Walk, Albert St. Marionville. Czasem czuję się jak na Privet Drive przy domu Dursleyów. Żywopłoty, koty, drzwi, ciche uliczki, latarnie, kosze na śmieci, czające się wszędzie. I wieżyczki kościołów,  i piękne minizameczki, i charakterystyczne budynki z zółtawego, poddymionego czernią piaskowca. Zawędrowałam aż do kawiarni Elephant House, gdzie pani Rowling podobno pisała przygody Harry'ego. Zaglądamy w wystawy, odbijamy się w szybach, wyciągamy głowy za widokiem wieży sir Waltera Scotta, pnącej się ku niebu dziwnym, gotyckim i byronowskim szpicem.
A w tym domku się zakochaliśmy.

A tak domek cioci Lizie wygląda latem, zdjęcia za stroną http://mediacentre.visitscotland.org/
A tak teraz: z dołu i z góry:)

Odwzorowano domek ze znanego serialu telewizyjnego dla dzieci, Teacup Travels, wszystko tu jest cudne, domek, ogródek, filiżanki, ciocia Lizzie, nie mogliśmy się z Małym oderwać:) Ale trzeba było wędrować dalej. I też było pięknie!

Nie widać tu takiej zimy, jak u nas. Dla porównania zdjęcie z wczoraj w Polsce i z dzisiaj, ze Szkocji:

Trawa zielona. Na bzach pączki. Bluszcz wspina się po pniach, nadając nastrój jak z Tajemniczego ogrodu:)

Potem pobłądziliśmy w zaułki bardziej miejskie, gdzie drzew mniej, ale za to kuszące witryny, piekarnie, puby, kwiaciarnie, sklepiki ze wszystkim. Z tym w kratkę też.

 

 

Elephant House - czerwona witrynka kawiarni od pani Rowling, ale żeby wypić kawę, trzeba swoje odstać w kolejce, na razie zrezygnowaliśmy. Za to widok wieży Waltera Scotta za darmo i w nieograniczonej ilości:)

Kto nie ma ogrodu na ziemi, robi go sobie na dachu!

Dużo, dużo turystów.

I dużo pomników.

I na koniec moja i Małego fascynacja - drzwi. Kolorowe drzwi. Nie uświadczysz brązowych, każde ma odważną, designerską kreację w kolorze!

- Patrz, mamo, szkocki kot!

Mały pada na koniec, nogi  mu się zmęczyły. Ale jutro też jest dzień i sporo oglądania i zwiedzania przed nami - najbliższe relacje blogowe więc z krainy kratki i kolorowych drzwi:)