Sto mil ciszy

 "Drzwi zamknęły się i Włóczykij wszedł w las. Miał przed sobą sto mil ciszy."

Nigdy nie jest tak cicho, jak w listopadzie, no może w lutowy czy styczniowy mróz, w wygwieżdżoną noc.  Gołębie nie gruchają na świerku. Czasem sroka skrzeknie, rozweselają tą szarość  tylko cytrynowe kamizelki sikorek na coraz bardziej bezlistnych bukach i modrzewiach. Liście są już mokre, nasycone deszczem, brązowe i szare. Nie szeleszczą. Pod drzewami i na mokrych pniach dziwne, hatifnatowe grzyby. Tylko mech tak zielony, że aż boli. Las i ogród nigdy mnie nie męczy, mogę czuć się jak Filifionka, co spadała calkiem sama z własnego dachu. Mogę wyjść w przerwie między lekcjami i przynieść ze szklarni pomidorów - jeszcze dojrzewają, ale powolutku, leżąc na półkach i wisząc na nielicznych jeszcze owocujących krzaczkach. Ale jestem dumna, że prawie piętnasty listopada, a pomidory ciągle są. Mimo ostatnich dwóch dni przymrozków, które nastroszyły trawie fryzurę pierwszym szronem.

 

 

Tak przykryte kołderką nasze zagonki. Żadnego przekopywania nie było, wyrwałam tylko ostrożnie to, co zmarniało i zakończyło żywot, zostawiłam pietruszkę, której chłody niestraszne i kępkę zuchwałych porów.

 

Skrzynie czekają na wiosnę. Też je okryję kołderką liści z aktinidii i winogron, tylko muszę je zgrabić i nanosić, a dzisiaj i wczoraj zimny deszcz i cztery na plusie. Czekam na lepszą aurę.

Jabłuszka przymarzły, ale z kilku zrobię syrop. Lubię ich goryczkę. Lubię listopad, bo mogę nosić swoją czerwoną chustę. Niebo jest siwe,  brzozy zgubiły sukienki, ale buki i modrzewie właśnie teraz mają najbardziej bursztynowe i złote fryzury.

 

 

A to pomidorowe żniwa. Wyjątkowo łaskawy dla pomidorków ten rok. Tyle, że słodyczy lata już w nich nie ma,  ale jak je podduszę z papryką, cebulką czosnkową i kukurydzą, obiad palce lizać.

 

 

 

 

A to listopadowe róże. Dają radę:) Pelargonie też wypuszczają mnóstwo nowych pączków, a nie wnoszę ich do domu póki co, więc towarzyszą dyniom. Dynie sukcesywnie zjadamy. Dyniowa zupa z kurkumą jest absolutnie wspaniała.

 

 

Teraz będzie dużo kota, kominka, kota przy kominku, bo takie sa listopadowe przyjemności i koty nie przeszkadzają w celebrowaniu ciszy stumilowego, listopadowego lasu.

A już niedługo zacznie się czas światełek, zimy  i zielonej jedliny, więc zamierzam listopadowe dni przewędrować dokładnie i sumiennie, ciesząc się każdą chwilą ciszy i odpuszczania sobie. 

Wszyscy zasłużyliśmy na spokój, na dojrzewanie i zwijanie się w kłębek.