O tym jak polubiłam dalie, o rodzeństwie Wordsworthów, o remoncie tarasu, pomidorach i pieczeniu bułek w deszcz

 

Kiedyś nie lubiłam dalii. Przez mięsiste łodygi, takie nieładne, gnijące po przymrozkach, przez brzydko zasychające kwiaty, przez pucołowatość kwiatowych główek, takich napęczniałych, jędrnych, przypominających sztuczne ozdoby. Przez brak zapachu, no bo gdzież daliom do róż, albo irysów z jedwabiu, albo choćby chryzantem, z przyjemnym zapachem starej apteki, albo do żonkili...

Ale chyba się dorasta do doceniania uroków, których wcześniej się nie widziało. Inne dostaje się nagrody z czasem, gdy tracimy nasze pewności, zamieniając je na pokorniejsze niepewności:

 Wordsworth o tym pisał, w odzie napisanej przy opactwie Tintern:

Nie umiem tego wyrazić, czym byłem wtedy,

w tych latach;

huczący wodospad niby namiętność ogarniał mnie,

skały, góry, głębokie, mroczniejące bory, wszystkie te barwy, kształty-

pożądaniem, uczuciem były dla mnie i miłością.

Te lata już przeminęły,

ich cierpkie radości, zapierające dech w piersiach zachwyty- zgasły.

Nie płaczę za tym. Inne dary za ową stratę,

mniemam, przeobfite nagrody stały się

moim udziałem. 

 Tak więc, dzisiaj dalie coraz odważniej goszczą w kalinowym ogrodzie, a ja im wynagradzam lata nieobecności. Piękne są w sierpniu, gdy róże już odchodzą, jak senne królewny. Piękne są z trawami, potem jesiennniejąc, ze złocieniami, chryzantemami i nostalgią mijającego lata. Piękne są bordowe, purpurowe, różowe, białe, kolczaste, igiełkowe, pomponowe, po prostu piękne... I dobrze im w rozwichrzeniu, tej hipisowskiej niefrasobliwości sierpnia, gdy nikomu już się nie chce kosić, trawa i chwasty wygrywają z rzędami marchewki i regularną linią brzegu rabatki. Tak. Chodzę sobie z kubkiem kawy, leniuchuję, patrzę na dalie i wspominam Williama Wordwortha, syna adwokata, mieszkańca Gołębiej Chatki, brata genialnej Dorothy, o której nikt prawie nie pamięta...

Z jaką radością znajduję w naturze

i w mowie zmysłów spokojną kotwicę najczystszych moich rozmyślań,

strażniczkę mojego serca,

przewodniczkę, duszę mojego życia.

Dorothy urodzona w Boże Narodzenie to taka trochę wcześniejsza Ania Shirley, mam sentyment do niej przez dzienniki jej wędrówek z bratem, przez Szkocję, przez ukochanie przyrody, przez drobne, miłe fakty z jej życia. Choćby takie, że nie krzyczała na brata, gdy rzucił studia, by wbrac się w roczną podróż w Alpy i przez Francję :) I przez to, że byli razem, że oglądali żonkile i przyjaźnili się z Coleridgem:)

Cytuję za Gillian Beattie-Smith,
"Dzienniki szkockie Dorothy Wordsworth: kreacja autorki romantycznej".(całość TU, a jeszcze ciekawy artyukuł TU)

 "Największym urokiem potoku lub rzeki jest wolność podążania za nią przez jej zakręty; możesz ją wtedy chłonąć w dowolnym nastroju; cichym lub hałaśliwym, bystrym lub leniwym... Trzeba szukać piękna potoku lub rzeki, a przyjemność polega na ich poszukiwaniu; te z jeziora lub morza przychodzą do ciebie same z siebie ”.

 

O Dorothy pisałam też wcześniej, wiosną, możecie zerknąć  TU. A teraz spacer po sierpniowym ogrodzie. Chaos, nostalgia, fado, hipisowskie trawy i kosmosy.

 

 

Robimy nowy taras, bo stary, drewniany się rozpadł, pokażę, jak będzie gotowy. Poza tym, ostatnie dni to deszcze, wiatry, w ramach poprawy humoru dwa dni z rzędu piekłam drożdżówki, jagodzianki, borówczanki, pluszki z serem i "busiowyje łapy", czyli bocianie łapki.

Zjedzone wszystko, a jakże.

 

Sezon pomidorowy otwarty.