Panie, już czas

Już po Franciszku. Nasza kicia ze stoickim spokojem przygotowuje się do jesieni. Jak Mimbla: spała wtedy, kiedy miała ochotę, i budziła się wtedy, kiedy było warto. Teraz głównie śpi, czasem parę razy przewłóczy się po szeleszczących liściach w księżycowy czas, przyniesie jakąś biedną mysz, mignie pasiastością wśród złotych kokoryczek. A potem znowu śpi. I puchacieje. Wszystkie koty moim zdaniem to takie Byrony  jesieni. Nonszalancko mrużą oczy, wędrując po promieniu.

So, we'll go no more a roving 

So late into the night, 

Though the heart be still as loving, 

And the moon be still as bright.

 Pora grabienia liści. Jestem z tych, co uwielbiają. Zapach. Suchą fakturę, skórzastą, jedwabistą. Każde drzewo ma inne liście, inaczej pachną, inaczej układają się w dłoni. Orzechy gorzkie. Jesiony jak anyż i mięta. Wierzba jak aspiryna. Lipa słodko.

W warzywniku jeszcze jesienny koperek z nowego siewu, pietrucha i selery. Dają radę przymrozkom. Aronie zmarzły, zmarszczyły się, zostawiłam parę gron dla ptaków. Orzechów mnogość, wiadro co jakiś czas wyzbieramy z Małym i mamą. Potem łuszczymy. Straszna robota, mamo, straszna robota, Mały wzdycha, bo rzeczywiście, żmudne to obieranie łupinek.

A po drodze do szkoły mam tak. Samotny, samotny domek. Przyroda wygrywa i czas wygrywa. Trochę smutno patrzeć, choć pięknie. czekam, aż złoto zasypie go całkiem.

 e?

Brodzimy coraz głębiej w październiku, w szeleście i jesieni.

I teraz jest czas na TEN WIERSZ. I to zdjęcie, które zrobił mi kiedyś Duży.

Najwspanialszy jesienny. Taki wiersz zdarza się raz na milion wierszy. I genialne tłumaczenie Mieczysława  Jastruna.

Panie: już czas. Tak długo lato trwało.

Rzuć na zegary słoneczne twój cień

i rozpuść wiatry na niwę dojrzałą.

Każ się napełnić ostatnim owocom;

niech je dwa jeszcze ciepłe dni opłyną,

znaglij je do spełnienia i wypędź z mocą

ostatnią słodycz w ciężkie wino.

Kto teraz nie ma domu, nigdy mieć nie będzie.

Kto teraz sam jest, długo pozostanie sam

i będzie czuwał, czytał, długie listy będzie

pisał i niespokojnie tu i tam

błądził w alejach, gdy wiatr liście pędzi.