O liściach

Pospadały liście. Czuję się trochę tak, jakby ktoś cicho domknął drzwi za latem. Przeszły wichury, trzy dni deszczy, Mały połamał parasol w szamotaninie z wiatrem, na orzechu już ani kropli złota, a jesiony wspólnie złożyły broń i zrobiły zielony desant - nawet nie zdążyły ozłocieć.

Ale teraz nasze wszystkie wyprawy do szkoły  są pełne szelestów - o tej porze najwspanialej rozumie się znaczenie słowa - brodzić.

Brodzimy w jesionach.

W wierzbowych listkach, wąskich i pachnących aspiryną.

W klonach, złotych i brązowych.

W lipach. W wymieszanym chaosie z podwórek, przydrożnych topoli i drobnych bzów, które wiosną wychyla się fioletowymi kiśćmi zza każdego płotu. Pora liści, pora olfaktoryczna, tysiąca woni, pora onomatopejowa, tysiąca dźwięków, szepcząca z chrzęstem, szumem, szelestem, drapaniem, kruszeniem, pogwizdywaniem wiatru, który poluje na kolejne parasole.

Średni mówi, że miasteczko zbrzydło. Trochę czasem rzeczywiście jest widok, jak w pokoju Joanny w willi Stirlingów - ten zmoknięty piesek przed domem, ten wyleniały dywanik, te siwe sznurki deszczu za oknami...Teraz widać, jak przyroda zakrywała czasem coś ubogiego, nieładnego, litościwie, jak przyjaciel, kryjący czyjeś  wady. Betonowy płot skrywało dzikie wino, brzydki dach z eternitu - złotość nachylonej jak matula lipy. Stare domy patrzą na mijających je, zabieganych ludzi z parasolami swoimi spokojnymi oczyma. takimi oczyma. A ja mam złocisty parasol. I swoją, całkiem własną jesień. Taka sama już się nie powtórzy! I marmoladę z szarych renet.