Rzeczy, które udają życie i kot bez sumienia.

Kończąc temat aranżowanych domów w gazetach dla 'żon prezesów', są takie wnętrza, które tylko udają domy i takie rzeczy, które tylko udają życie. Przestrzenie, gdzie rosną drzewa i kwitną kwiaty, ale nigdy nie będą one ogrodami, choć próbują je udawać. Na pierwszy rzut oka mogą wzbudzić podziw i często wzbudzają. A potem odwracamy się, by z ulgą wrócić do własnych słoneczników samosiejek i starego wiadra na deszczówkę. Całe szczęście.

I są takie miejsca, które bardzo starają się być domami, czyjaś ręka troskliwie dobrała kolory zasłon do tapicerki, zapłacono bardzo wiele za funkcjonalny projekt, modną tapetę czy stylowe meble. Ale dusza wytrzymuje tam ledwie godzinę, bo ludzie zwyczajnie tam się nie lubią i czujemy, że nie mieszkają tutaj, mieszkają we wnętrzu swoich głów, albo w swoich marzeniach, pretensjach czy wyobrażeniach o innych, lepszych domach, które naprawdę są domami. I nie da się komuś wytłumaczyć, że trzeba pokochać swoje miejsce w świecie, by naprawdę w nim zamieszkać, ciałem i duszą.

To smutne, że mamy sprzedawców Prawie Prawdziwego Życia, którzy obiecują, że z ich usługami zyskasz coś autentycznie wyjątkowego, prawdziwszego, niż to, co oferują inni.

I nawet zyskujesz, na jakiś czas, dopóki nie zobaczysz, że dostałeś rekwizyt i atrapę.

Peter Brook, szekspirowski reżyser tak pisał o węglu:

" Wiemy o tym,  że pradawny las zapadł się w ziemię - możemy śledzić historię powstawania węgla. Ale pełnię znaczeń bryły węgla odkryjemy podczas spalania, gdy daje nam światło i ciepło, których potrzebujemy."

Patrzę przez okno na niepociętą stertę drewna i ośnieżony kompost i myślę, że dom, to miejsce, w którym się mieszka, a ogród to miejsce, w którym się sadzi rośliny, hoduje je i kocha, walczy z perzem, kotami sąsiadów i pleśnią na truskawkach. Sroki dziobią przegniłą dynię, migają czernią i bielą na tle starych liści buka. Posprzątałam wczoraj po świątecznym chaosie, ale w ciągu godziny wrócił wesoły chaos codzienny, rolki pod nogami, buty jak Rejtan w progu, kubki, żyjące własnym życiem, koc na dywanie, kot na kocu, Mały na kocie, rozduszona czekolada, dziecięce bazgrołki...

Tak się cieszę, że mamy swoje drewutnie, backyardy, komposty, chaosy, bałaganiące psy i koty, naczynia do zmywania, psujące się samochody, sąsiadów, całe to skrzące się, żywe życie. Jest światło i ciepło.

"We własnym domu po prostu się jest, nie trzeba z niczym walczyć, ani niczego zdobywać."

 Olga Tokarczuk

I tego moim najmilszym podczytywaczom życzę w tych końcowych dniach roku:) A moje postanowienie noworoczne - nauczyć się szyć na maszynie. Chcę szyć poduszki, zasłonki i zazdrostki, serduszka i zawieszki. W najkwiecistsze kwiaty, w groszki, paski i w kolorze nieba.

Kot wlazł mi na klawiaturę, żywy dowód życia, mruczący i bardzo z siebie zadowolony. Odstawiam łobuza na bok, wydaje się urażony.

- Czy koty mają sumienie? - pyta Mały i sam sobie odpowiada - Kot moim zdaniem nie ma sumienia, bo jest stworzony po to, żeby psocić i żeby ludzie go hodowali.

I już pojechał, na rolkach, po panelach na korytarzu. Ciekawe, jak bardzo są rolkoodporne^^

A kota wypuściłam na dwór, poszedł ganiać sroki. Czy wiecie, że dzisiejszy dzień jest dłuższy od najkrótszego w roku już o trzy minuty? Wiecie, co można zrobić w trzy minuty? Na przykład posłuchać tej piosenki:)