Co ma piernik do skarpety? Przepis na łatwe pierniczki.

Mieszkamy pięćdziesiąt kilometrów od wschodniej granicy, sama rubież. Chciało by się rzec  - wezbrały rzeki, pełne zwierza bory i pełno zbójców na drodze. Zima tutaj przychodzi wcześniej i zostaje na dłużej, mości się wygodnie jak białe kocisko między puszczańskimi świerkami, na zamarzniętych  rozlewiskach i okolicznych, drzemiących pod pierzyną śniegu ugorach. Ten dygresyjny  wstęp prowadzi nas prosto wełnianą ścieżeczką do ciepłych skarpet. Otóż wełniana skarpeta jest towarem w okolicach Kalinowa bardzo pożądanym, pierwszej potrzeby, namiętnie produkowanym przez babcie, ciocie, krewne i znajome znajomych. Kalina nie produkuje, bo nie umie, ale za to gromadzi! Uwielbiam wełniane skarpety. Wszyscy uwielbiamy. Niedawno odwiedzając ciocię Ninę stałam się posiadaczką kolejnych dwóch par, wydobytych z wersalki, wręczonych z dumą i poleceniem, że mam nosić. Ciocia Nina jest zawsze źródłem radosnej uciechy, bo dzwoniąc do nas, nigdy się nie przedstawia, a rozmowa wygląda tak:

- dzwoni telefon, biegnę z kuchni/piwnicy/piętra/sypialni;

- łapię za słuchawkę, mówię: Słucham?

- a w słuchawce ciotczyny, bardzo donośny głos ( bo ciocia niedosłyszy ciut mocno)

- A CHTO TAM??

A kto tam. Dzwoni do nas i pyta, a kto tam. No to odpowiadam, że ja. A ciocia na to:

- A BURAKI JESZ? A?  PAMIĘTA, ŻEBY JEŁA! JAK TOBIE TREBA, TO JESZCZY BURAKOW DAM! PRYJEDETE, TO I MARCHOWKI DAM, I SKARPETÓW, CO ZROBIŁA...

No więc dzisiaj Duży sfotografował część skarpetowych zbiorów, te nowe i te starsze, i papućki robione na drutach, i podkolanówki, i zakolanówki, getry, cały rynsztunek wełniany, ochrona zimowa, rodem z włóczkowej bajki, pachnącej domem, mydlaną wróżką i najmilszym, czystym, pogodnym, wełnianym aromatem.

A do skarpety, wełny, kresowych opowieści i dobrego humoru mam jeszcze pierniki. W zasadzie nie wiem, co ma piernik do skarpety, ale może ma to, że jedno i drugie wychodzi z ukrycia zimą i najpiękniej wpisuje się w domowy pejzaż. Pierniczki robię z wypróbowanego przepisu, lekko zmodyfikowanego, zainspirowanego od Kasi Guzik, stąd.

Składniki na jedną porcję:

400 g mąki
180g rozpuszczonego w ciepłej kąpieli miodu 
120 g masła
120 g cukru pudru
2 żółtka
 1  jajko
 2 łyżki przyprawy do piernika
1 łyżeczka cynamonu
1/2 łyżeczki mielonego kardamonu lub imbiru
 1 płaska łyżka kakao
1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
 1 szczypta soli

Masło, miód i cukier podgrzewamy, a potem studzimy.

Teraz trzeba pomieszać suche składniki w sporej misce. Dodać do nich jajko, żółtko oraz wystudzoną masę miodową. Mieszam to widelcem, a potem zagniatam.

Opcjonalnie można wsadzić ciasto do lodówki na godzinę, dwie, ale nie lubię tego - ciasto mi się źle potem rozwałkowuje. Bez wsadzania do lodówki pierniczki też są pyszne.Rozwałkowujemy dość cienko, pierniczki nie wyrastają prawie wcale i nie zmieniają kształtu. Układam je na blasze wyłożonej papierem do pieczenia i wstawiam do piekarnika nagrzanego do 180 stopni z termoobiegiem. Pieczenie trwa tylko max 7 minut, trzeba je  szybko zdjąć z blachy i odstawić do przestygnięcia. Dłużej pieczone są twarde i przypiekają się za mocno.

Piekę dużo, bo pierniczki nigdy nie są w stanie doczekać do świąt, a ja nie mam serca zabraniać chłopakom podjadania. Dlatego pierniczkowy sezon trwa u nas i trwa, najładniejsze idą do lukrowania, ukruszone lub przypieczone są zjadane, moczone w kakao czy kawie z rozkoszą i znikają z szybkością światła. W poniedziałek zabieram się za piernikowy domek, będzie się działo w Kalinowie:)