Przytulam świt i jestem nieperfekcyjna. Tudzież relacja z jasełek.

Ciemność przed świtem jest aksamitna. Duży wstaje zaraz po mnie, słyszę jak się krząta, a kolejne chwile umykają na palcach, jak baletnice z Dziadka do orzechów. Wypić coś gorącego, zapakować jedzenie, przytulić kota - kocia panna domaga się pieszczot, jakby wiedziała, że ten miły młodzieniec z rozczochraną w nieładzie czupryną zaraz zniknie, gdy domkną się cicho drzwi. Budzę Małego - budzę Średniego -  wyciągam z plecaka ręcznik i kąpielówki, wkładam kanapki i sok, już pyrkocze biały barszcz na obiad, już umykają cienie, a kuchnia staje się centrum orbitującego wokoło wszechświata mroku, grudniowego znużenia, szumu drzew wokół domu, gasnących latarni.

Przytulam świt w dzianinowej kamizelce i wełnianych paputkach, moczę suszone śliwki do owsianki, wysłuchując przypomnień Małego, że chce kakao, wafla, że mam się nie spóźnić na jasełka, bo to już dzisiaj i właściwie możesz pojechać od razu ze mną rano, mamusiu, poczekasz godzinę na próbie...

Średni pakuje pierniczki na wigilię klasową, wyszły trzy spore torebki. Jeszcze wpada przyjaciel  Małego Bartuś, żeby go podwieźć do szkoły, gra w jasełkach murarza. Taki przyjaciel to skarb, kiedy było głosowanie na gospodarza klasy, Bartuś z żelazną lojalnością oddał swój dziewięcioletni głos na Małego i wzajemnie. A że pobiją się pięć razy na tydzień, a posprzeczają z dziesięć, obiecają sobie nie rozmawiać już do końca świata i dłużej, to pięć minut potem Mały już wkłada buty, bo musi biec do Bartka:) A w międzyczasie Bartek już stoi u drzwi.

- A ty masz kota, Bartusiu? - pytam, upychając Małego w czerwoną, puchową kurteczkę i owiązując go szalikiem jak fauna Tumnusa.

- Nie mam - wzdycha ponuro, podczas gdy kocia ociera się o chude dziewięcioletnie łydeczki - Ja mam tylko Parówę...

Parówa, jamnikokundel, jest najbardziej łakomym pieczeniarzem świata, a entuzjazmem mógłby obdzielić połowę ksieęniczek  Disneya. 

Tak więc jadą, znikają wszyscy, zamykają się drzwi poranku, nieubłaganie spada na nas szary dzień, a ja włączam Amy Grant, żeby jeszcze skusić umykający poranek - zaczekaj, chwileczkę... daj się przytulić, świcie. Ech. Nie daje. Już po nim.

 A w ogóle bardzo pogodnie i wesoło się nie wyrabiam, jak zawsze. Oglądam ze smakiem i bez zazdrości piękne blogi ze świątecznymi aranżacjami, gdzie wszystko wysprzątane i nawet jest tygodniowy plan, co zrobić w jaki dzień, żeby być perfekcyjnie wigilijną kobietą. Nic z tego, nie u nas. Dzisiaj jasełka, jutro próba do kolęd, w piątek kolejne jasełka, pierniczki piekłam już cztery razy i wszystkie zjedzone, ciasteczka cudnie lukrowane ocalały w ilości sztuk dziesięciu tylko dlatego, że je chytrze ukryłam. Na zakupy jedzeniowe się dopiero wybieram, czytam Eliota zamiast czyścić kąty, z planów perfekcyjnych wisi mi na lodówce coś takiego:

Zdjęcia też nieperfekcyjne, bo robiłam ja, a nie uzdolniona fotograficznie część rodziny. Ale chciałam kocią miłość udokumentować:) Ale za to was serdecznie pozdrawiam i lecę na jasełka:)

Relacja z jasełek: było pięknie! Dzieci zawsze wzruszają, bo są cudne w szczerości, w tym, jak się starają, mną białe sukienki, skubią anielskie piórka... i te otwarte buzie oglądających... Mały rolę wyrecytował wspaniale, potem odśpiewał i odegrał kolędę. I ja tam byłam, troszkę łez uroniłam, a kilka zdjęć dla potomności poczyniłam.

Jasełkowa drużyna

Mama Kaliny i siostrzeniec Kaliny:)

Wśród nocnej ciszy...

Ponoć jakaś awantura u mnie na dzielnicy w Betlejem się dzieje!

Weź sobie kawałeczek...

Widziałeś? Jeden anioł nie ma skrzydeł. Jak on do nieba doleci?

- No i anioł zabrał rogi, no i w nogi...
- Dogonilibyśmy go na zakręcie, ale ta ofiara całą drogę zablokowała!