Niezastępywalni.

Kiedy zostaję w domu sama, on pozwala mi na wiele, jak stary, cierpliwy przyjaciel.
 Na przykład mogę pozwolić oczom zwilgotnieć, słuchając piosenki o winogronowej gałązce, która usychała, ale ocalił ją Dobry Ogrodnik. Mogę siąść na brzegu fotela ze ścierką od kurzu w jednej ręce i podniesioną z podłogi dziecinną skarpetą w drugiej. Patrzymy za okno, dom i ja, na figle sikorek po świerkowych gałązkach i opowiadam mu, że tak naprawdę każde światełko trzeba rozpalić najpierw w środku, nim oświeci to, co na zewnątrz, prawda? I wysyłam dobre, przytulające myśli tym, co teraz w szpitalu - w szkole - na uniwersytecie - w stolarskim sklepie -  objuczonym ciężarami, torbami, całym zakrzątaniem. Będę czekać, piekąc pierniki. Wszystko jest potrzebne, dom to wie, dlatego otula mnie bardzo delikatnie piernikowym zapachem, gdy starannie nakładam papier do pieczenia na blachę, przycinając krawędzie. Potem pobłażliwie pozwala mi na drobne szaleństwa, na przykład przymierzanie przed lustrem letniego kapelusza, szukanie w twarzy młodszych rysów, układanie książek kolorami, zastanawianie się nad lukrowym wzorem na pierniku, który i tak zostanie zjedzony w kilka sekund młodymi, bielutkimi ząbkami.

A brzozy za oknem kaligrafują drobnymi gałązkami haiku na błękicie - pogoda dzisiaj.

I jesteśmy tak razem, dom i ja, tkając zimowy gobelin miłości. Mogę być z nim do woli  sentymentalna - nie powie mi, tak jak Średni, z serdecznym nastoletnim pobłażaniem, słysząc dźwięki nienowoczesnej muzyki:

- Czego ty słuchasz, mamo?

O tak, dom pozwala mi być tak sentymentalną, jak tego pragnę. Wybaczy mi każda falbankę, piruet na dywanie, marnotrawienie czasu na nielogiczne przyjemności. Jest jak zwierzęta i małe dzieci, którym wszystko jedno, jak wyglądamy, jaką mamy cerę, fryzurę, kapcie czy sweter. Bylebyśmy byli, właśnie my, tacy odosobni, swoiści, jedyni w swoim rodzaju. I największym szczęściem, z perspektywy tej części życia, w której jestem, jest fakt - że ktoś jest. I żeby to trwało, zawsze, zawsze. Czy to ta drobinka wieczności w duszy tak tęskni?

Znowu sobie puszczam Winogronową gałązkę, tak jak wczoraj słuchałam w kółko Kolędy dla nieobecnych. Święta to dla mnie trudny czas, choć tak piękny, aż boli, a wszystko przez te puste miejsca przy stole. Parę dni temu koleżanka, którą prosiłam, by dbała o siebie, bo ma dla kogo, machnęła ręką:

- Nie ma ludzi niezastąpionych!

Nie zgadzam się z tym, całą sobą, kalinową duszą.
Bo myślę, że wszyscy są niezastąpieni.
Nie - zastępywalni.

 W żaden sposób, nic i nikt nie zajmie pustego miejsca. Tam jest już na zawsze pustka w kształcie miłości. Tylko czemu coraz więcej tej pustki, gdy dorastamy?

Ach ta muszla morska,

 która przez przypadek

 ma kształt tej wielkiej we mnie pustki,

 czegoś wyrwanego z mojej piersi,

 gdy przed chwilą, na targu

nie udało mi się kupić kwiatów dla Ciebie

L. Aragon

Na zdjęciu na górze moi Dziadziusiowie.