O zapachu porzeczek i o tym, że po starym jest nowe.

Wystarczyło przecisnąć się między bukszpanami, ominąć czereśnię, włoskie orzechy pod oknami sypialni, by znaleźć się na opadającej w dół łące - rzędy starych jabłoni stały w tej wonnej trawie do brązowych kolan. Pierwszy rząd, drugi, trzeci...w trawie pachnąca przytulia, mięta. Dziadziuś jeszcze nie wykosił, na szczęście. Wolałam jak sad jest niewykoszony. Koszenie jakoś płoszyło wróżki. No i w końcu jestem tam, w środku sadu, w rzędzie ósmym czy dziewiątym, gdzie między jabłoniowymi państwami gęsto od krzaków porzeczek. Kładę się natychmiast pod jedną z nich, naciągam firanki gałązek na twarz, zamykam oczy i wącham, wącham, pakując do ust porzeczkowe słońca...

 Średni i Zuza między bukszpanami Dziadziusia. Obok cała kompania z Mamą, ja się wychylam z tyłu. Zdjęcie mocno archiwalne;)

Porzeczki, moja miłość. Moje zagubione wenecje, gdzie gondolierzy w łódeczkach z liści żeglują po tym najdziwniejszym z zapachów, ni to cierpkim, ni kwaśnym, bajkowym zupełnie. Porzeczka, ribeza. Imiona elfów: ribes rubrum, ribes niger. Biała z Juteborga, holenderska, czarna Rosenthala,  wersalska, no i gigant z Boskoop...  jak to się stało, że pozwoliłam wam odpłynąć i nigdy nie wrócić? Sadu Dziadziusia już nie ma, ale porzeczki są wieczne, jak wszystko, co kochamy. Rękopisy nigdy nie płoną, a porzeczki nigdy nie przestają być porzeczkami. Muszę mieć stary krzak porzeczki, żeby położyła się kiedyś pod nim moja wnuczka, gdy między zielonymi liśćmi zamruga złote słońce. Tak więc mała Kalina niech wdycha zapach porzeczek, a duża Kalina wiosną posadzi swoje kochane krzaki. Patrzę za okno - topniejący śnieg, szarość nowego, młodziutkiego stycznia, młodziutkiego jak pączki porzeczek w maju.

 

Wstałam rano, zrobiłam sobie kakao, dom śpi, a ja wędruję po porzeczkowych snach z głębokim pragnieniem: niech tylko stopnieje, niech tylko wiosna wróci, to posadzę porzeczki.

Jaki nowy rok, taki cały rok, mawiała mama. Cóż, przede mną sterta prasowania do samego nieba, naleśniki do usmażenia i tak dalej. Ale najpierw pozwoliłam sobie pójść do ogrodu, którego nie ma, pod nieistniejące krzaki porzeczek, żeby zrozumieć, że wszystko jest dobrze. Nie ma starych jabłoni? Będą nowe. Po starym jest zawsze nowe, prawda? Chudziutkie jabłonki już rosną z nadzieją. To, co wycięte, może być posadzone znowu. Nie będą takie same, ale będą. Nie muszę ciągle wspominać i tęsknić, wystarczy łopatka, krzaczek, pełen nadziei i trochę wiary, że jest ciągłość, sens, że nie na darmo obraca się koło a  Uroboros gryzie się w ten odwieczny ogon.   Jest pierwszy dzień stycznia, imieniny Eufrozyny, Mieszka i Odysa, dzień dłuższy o całe pięć minut i księżyca przybywa. 5 stycznia będzie najbliższa pełnia. Jeszcze 77 dni zimy. A potem posadzę porzeczki.

Dzisiaj jest to jutro, o które martwiliśmy się wczoraj, i wszystko jest w porządku.