Bal na rozlewisku

Trawy tańczą z wiatrem, za zakrętem, na styczniowym balu, gdzie wiatr jest wodzirejem skwapliwym i upartym. Żadna turzyca mu się nie oprze, każdą trzcinę chwyci w ramiona, obróci kilka razy i omdlałą, porzuci z dumą i uprzedzeniem, pan Darcy naszego mokradliska. 

 Posłucham sobie...

Tego pięknego stycznia modne są szarości i brązy, łagodne, ale wyrafinowane, z lekką nutą dekadencji i nalotem błękitu.

 

 

 Panna trawna za panną, piękności smukłe, gnące się w pawanach i kontredansach.

Mistrz Konstanty wygląda zza chmury i słucha, jak zaczyna się szykować flecikowa orkiestra.

 Każdy krok pokrywa się szelestem, jak miedź patyną.

 

Jeszcze trochę i szarości zmienią się w czarodziejską zieleń, ale póki co, wszystko jest trochę nierealne, jak we śnie śpiących królewien. Maestro... muzyka:)

 Brzozy idą korowodem, jak rosyjskie krasawice, drobniutkimi kroczkami przesuwając się, a zarazem nieprzesuwając, równiutkie, prościutkie, z dumnie uniesionymi głowami. Tam dalej czekają już lustra zamarzłej wody, mogą się w nich do woli przeglądać obłoki i mdlejące turzyce - debiutantki. Gorset mrozu ciągle ściska im kibić, brakuje tchu. Sroka w stylowym fraku z kotylionem słońca w klapie już poleciała dalej, rozgłaszać, że wiatr lekkoduch uwodzi już sosny w pobliskim lesie.

Trawom tylko siąść i płakać.

Ten widok mam kilka minut drogi od domu, i to niespiesznym spacerem. 

Fotografował bal Duży. Pisałam ja, specjalnie dla was sprawozdanie z zimowego balu na rozlewisku.

 Chapeau bas Dużemu!