Krajobraz po bitwie

Prolog:
Pod sosną, wpodle krzaku głogu, ustawiono tron, cały z szczerego złota - tam siedzi król władnący słodką Francją...

Pod kominkiem, wpodle gubiącej igły choinki, rozstawili swoje armie grający. Zajęli cały stół, obchodzę go delikatnie, aby nie strącić żadnego pionka. Każdy z nich może przecież właśnie tulić do piersi zacnego Durendala. Pole bitwy zroszone jest łzami Małego, któremu Średni postawił piracką łódź na jego morzu. Są i kubki po wzmacniającym odwagę kakao, jak srebrzysta księżycowa poświata nad owym bitewnym polem migoce cynofolia po czekoladzie gorzkiej pomarańczowej. Cyt, nikt nie widzi, jak przysiadam na brzegu krzesła. Kto to widział, wzruszać się, patrząc na planszówkę zostawioną przez dzieci.

Miłość to nie staw, w którym można zaw­sze od­na­leźć swoje od­bi­cie. Miłość ma swo­je przypływy i odpływy. Ma też swo­je roz­bi­te okręty, za­topione mias­ta, ośmior­ni­ce, burze i skrzy­nie złota i pe­reł. A perły leżą głęboko.... szepcą do mnie plastikowe pionki szeptem Remarque'a. Przesuwam piracki statek po tekturowym oceanie.

„Któż pojmie? - prócz tych samych, którzy
Pląsali z falą rozigranej burzy;
Tę pełność życia, ten żar krwi, co pali
Serce żeglarza na bezdrożnej fali..."

Dzisiaj rozebrałam choinkę. Ubierać jest komu, to czynność romantyczna, figlarna, twórcza, radosna, efemeryczna,  ale rozbierać to już musi Kalina Waleczna, bo to krew, pot i łzy. Idą pod papierową pierzynkę anioły, renifery filcowe, szyszki, bombki, w sen zapada gwiazda słomiana. Potem nadlatuje smok, Ryczący Z Igłami, Wciągacz Kurzożer, Pochłaniacz Mocarny. Benedykt Chmielowski w Nowych Atenach napisał: Smoka pokonać trudno, ale starać się trzeba. Nic to, dzisiaj moc jest z nami, ja i smok pokonujemy zaścielającą dywan szaroszafirową armię igiełek, które już nie pachną baśniami i wigilijną ciszą. Kiedyś było mi smutno, gdy trzeba było stanąć po ciemnej stronie mocy i tak racjonalnie, bez serca, duszy, jak szkieletów ludy  rozebrać choinkę. Piękno odeszło, elfy Bożego Narodzenia odleciały, czy mamy winić wiatr, że niesie nowe obłoki przez błękit? Dzisiaj... dzisiaj jest inaczej. Uśmiecham się do dywanu szarzejących igiełek na podłodze. Idź zimo, idź, Iglasta Wróżko, puszczam cię wolno, leć Dzwoneczku Blaszany. Wsuwam rurę Smokodkurzacza pod ramię i zaczynam porządkowanie.  I po niedługim czasie wszędzie jest czysto, pachnie praniem,  przez otwarte okno wpada chłodny wiatr, gładzi rozgrzane skronie plastikowych rycerzy, wzburza fale na tekturowym morzu, niesie zapach marznącego deszczu . Tak jest dobrze. Tak być powinno. Porządek jest przyjemnością rozsądku, a nieład rozkoszą fantazji.

Epilog:

Ale na wszelki wypadek klasnę w ręce. Tak, nadal i nadal wierzę we wróżki. I nie tak dawno, wydaje się, wykręcałam się jak mogłam, gdy mama wołała mnie, by rozbierać choinkę.