Wesoły czwartek

Są tłuste czwartki, są ostatnie czwartki a dzisiaj jest wesoły czwartek. Tak na przekór aurze i w ogóle. Wesołość Kaliny bierze się z tego, że po pierwsze: pada śnieg, po drugie: Duży ma piątkę ze statystyki, po trzecie: głowa już nie boli, a bolała,  mam szpinak na zielone szejki i nasiona czarnuszki, bardzo zdrowe.
Taki padający śnieg, wielkimi, fantastycznymi płatkami, jak w baśni O Kaju i Gerdzie, to coś pięknego. Kiedy jechałam sobie rowerem, wioząc na bagażniku wielki wór z sianem dla królików, który to wór trzeba było jeszcze jedną ręką przytrzymywać, bo się mu zsuwało - to zaśnieżyło mnie całkiem. Opony roweru zostawiały taki kręty, bajkowy ślad na polnej drodze. A z sianem było tak.
Zachodzę do sąsiada z takiej dalszej ulicy, którego żona zawsze pozwala mi brać od nich siano ze stodoły. Sąsiada wołają Kiryłko, tak po kresowemu. Przezwisko takie.  Dzwonię do domku... nic. Nikt nie otwiera. dzwonię znów... nie ma. Hm. Rozglądam się i widzę jak sąsiad idzie z naręczem drzewa ułeczką. I z emocji zapomniałam, jak się jego żona, a moja sąsiadka nazywa.
- Czego chce? - sąsiad pyta burkliwie choć sympatycznie.
- Yyy.... czy jest pani Kiryłkowa? - wypaliłam. Naprawdę. Nie: czy jest pana żona. Czy jest pani Nadzia. Nie, ja musiałam powiedzieć: czy jest pani Kiryłkowa!
Ale sąsiad stanął na wysokości.
- Nie ma Kiryłkowej - odrzekł - A czego chce?
- Siana dla królików!
- To idzie i sobie otworzy stodołę i weźmie, ale z lewej strony, bo z prawej to zeszłoroczne, dla kobyły - poradził życzliwie i podreptał dalej, a ja stropiona, zawstydzona, popędziłam po te siano. Jak w tej stodole pachniało...
I jak się króliki cieszyły, udeptując zaraz potem to siano w klatce.
Teraz Duży wrócił. Trzy piątki ma! Nie jedną!
A śnieg ciągle pada, po narnijsku.

Takie inne sąsiady:)