Wewnętrzny koc

To, co jest bardzo przyjemne w zimie, to naprzemienne marznięcie i grzanie się. Można pójść na spacer, tam daleko, za wrzosowisko i cmentarz, gdzie rzeka podmyła łąki i zamarzła w trzcinowe lodowisko, zmarznąć po drodze i zmoknąć, czuć w butach roztopiony śnieg, a na policzkach wiatr. I wydaje się, że już się nie dojdzie do domu - sporą część powrotnej drogi Mały spędził na plecach Dużego. A potem jednak się dochodzi, zdejmuje w drzwiach te mokre, zmrożone skorupy ubrań, wyzwala stopy z ciężkich, namokłych butów i z jękiem ulgi i zachwytu zakopuje się w koce lub zalega przed kominkiem. I wieczór rozpina herbaciany żagiel, kot bawi się z cieniami, na nogach wełniane skarpety, jest jeszcze resztka sernika i napar z malin. I to jest bardzo przyjemna część zimy, choć o wiele rozsądniejsze naturalnie jest nie chodzić nigdzie na spacery, nie moknąć i nie marznąć. Ale wszystko trzeba odkryć samemu i wszystko trzeba przeżyć samemu.

Wczoraj piekłam sernik, chłopcy grali w Osadników i Mały dzielnie nie rozpłakał się ani razu, choć to Duży wygrał, co było do przewidzenia. Duży jest maszyną do wygrywania, bo jest podstępny, dobrze planuje i nie ma skrupułów. Wiem to, bo mnie też ograł wiele razy, za nic mając fakt, że puszcza z torbami własną matkę. Odbierze ci ostatni kamień, wyłudzając go za absurdalnie zbędne owce, a potem wepchnie swoją osadę akurat w miejsce, gdzie planowało się zrobić swoją drogę, całkowicie blokując ci możliwość rozwoju. Dodatkowo uważa, że jest to dla mnie doświadczenie kształcące. Co do tego, zachowam własne zdanie:)

Tak więc jest drugi dzień młodziutkiego roku, choinka gubi już igły, z czego zadowolony jest odkurzacz, ostatnie świąteczne czekolady zostały już zjedzone, archipelagi prezentowych książek zdobyte, rolki odpoczywają w kącie, robię sok z selera, ogórków, jabłek i kiwi i myślę o wewnętrznym kocu.

Tak mi się dzisiaj wymyśliło rano: wewnętrzny koc. Owszem, dobrze jest owinąć się w ten wełniany, gdy zmarznie się na spacerze, ale konieczne jest też posiadanie wewnętrznego koca na podorędziu. Kiedy z różnych powodów życie przemoczy nam nasze duchowe nogi, kiedy ugniecie praca, zaboli jakaś samotność czy czyjś nietakt,  ugryzie mróz czyjejś obojętności, albo zwyczajnie, zimno nam w serce, bo za oknem serca wichrzyska problemów i lęk jak fioletowa Buka, zawijamy się w wewnętrzny koc i ogrzewamy zmarzniętych siebie. Mój wewnętrzny koc w dużej mierze utkany jest ze wspomnień, jasnych, ciepłych wspomnień. Z ukochanych wersetów, cytatów, malutkich celebracji, które nie pozwalają mi umierać z zimna. Przeglądam albumy i pamiętniki, obejmuję ciepłe ciałko Małego przez sen, wyszeptuję się Miłemu, parzę sobie herbatę w najładniejszej filiżance, wyciągam z szafy miękkie swetry, z półki tomik Tagore, garnę się do ludzi.  Wewnętrzny koc działa poza umysłem, nie chodzi o to, byśmy jak Kaj, składali lodowatą ręką potrzaskane litery, ale byśmy pozwolili zapłakać sobie, jak Gerda. To nie inteligencja i geniusz Kaja odmraża jego nieczułe serce, to robią ciepłe łzy siostry.

Wtedy zapłakała mała Gerda gorącymi łzami, które spłynęły na jego pierś, dostały się aż do jego serca, roztopiły kawałki lodu i wchłonęły okruszynę szkła. Kay spojrzał na nią, a ona zaśpiewała mu pieśń:

Różyczki kwitną tak pięknie w dolinie,
Pójdę pokłonić się bożej Dziecinie.

Wtedy Kay wybuchnął płaczem i odłamek szkła wypadł mu z oka, poznał Gerdę i zawołał radośnie:
– Gerdo, kochana, moja Gerdo! Gdzieś była tak długo? I gdzie ja byłem? – Rozejrzał się wokoło. – Jakże tu zimno! Jak pusto i rozlegle!
I przytulił się mocno do Gerdy, a ona śmiała się i płakała z radości, było to takie piękne, że nawet kawałki lodu zaczęty tańczyć, a kiedy się zmęczyły i położyły, utworzyły właśnie te litery, o których mówiła Królowa Śniegu, że jeśli Kay je ułoży, stanie się niezależnym panem, a ona podaruje mu cały świat i parę nowych łyżew.

A swoją drogą, bardzo lubię tę baśń:)