Post zawiera lokowanie produktów! Czyli o regale puszcza i walonkach.

- Nie mogę ot tak wyrzucić tych mebli - powiedziała Mama bezradnie, gdy siedziałyśmy w jej pokoju, patrząc na stary regał "puszcza" - Wiesz, jak trudno było je kupić kiedyś?

Wiedziałam. Pamiętam, jak się kiedyś zdobywało takie rarytasy. Nie szło się do sklepu, by grymasić w ofercie. Meble przywiózł wujek. Po płaszcz ortalionowy dla mojej siostry Mama musiała jechać do Łodzi. Pianino "Belarus" kupiliśmy w pawilonie z butami i całą resztą, jakim cudem ten jeden egzemplarz pianina trafił akurat do naszego gminnego pawilonu te dwadzieścia parę lat temu, do dzisiaj nie wiem. Pluszowe zasłony mężowa mama wystała w całonocnej kolejce, choć nie wiedzieli za czym stoją i co przywiozą. Dali akurat zasłony, to wzięła, wszyscy brali. Pamiętam buty do szkoły - za duże o dwa numery, innych rozmiarów nie było. Czubki wypychałam watą. Pamiętam pomarańcze, o których mówiono w telewizji, pomarańcze już płyną do Polski! Będą na święta. W paczce pod choinką każdy miał jedną pomarańczę i wyrób czekoladopodobny. Pamiętam dary z Ameryki, pomarańczowy, bardzo serowo pachnący ser, słone masło i inne rarytasy. Chałwę i kamyczki z Turcji. Pamiętam skrzący się śnieg i radosne kolędowanie kiedyś w walonkach - kto pamięta takie obuwie, wysoce oryginalne i cieplutkie? I pamiętam skromne wigilie, farby z Czechosłowacji w paczce, najlepszy prezent świata, pamiętam, jak zbiłam mamie kryształ i schowałam się pod stołem, płacząc, pamiętam starą szkołę, lekcje przy kaflowych piecach, ławki z dziurą na kałamarz. Walonki zimą. Walonki! Każda z nastolatek dzisiaj prędzej by zakopała się pod ziemię niż włożyła walonki. Myśmy nosili - nie było nic innego.

A piszę to, bo wzięła mnie nostalgia. Teraz wszystko jest! Absolutnie wszystko! Przeglądam internetowe strony i blogi, pełne lokowanych produktów - cudowne, piękne, kosztowne dzbanuszki firmy X, skandynawskie wzory firmy Y, świąteczne, subtelne  dekoracje, wysmakowane prezenty, nastroje, klimaty, sugerujące, nalegające, nakłaniające, uświadamiające, że tak, poczujemy ten zimowy nastrój, właśnie wtedy, gdy udekorujemy, zakupimy, będziemy posiadać...

A to nieprawda. Zwyczajna nieprawda. 

Siedziałyśmy w maminym pokoiku, z westchnieniem przyglądając się bardzo nietrendowej puszczy, na której w zgodzie tuliły się do siebie kryształy, serwis, zakupiony przez Tatę w geesie, zdjęcia wnuków w ramkach, każdej innej, chińska lampka, kwiaty z rogu, wszystko wydawało się patrzeć na nas z nadzieją - nie wyrzućcie nas, może nie jesteśmy z tej epoki, ale byłyśmy ważne! Ważni! Zdobyto nas w pocie i znoju, systemem znajomości i koneksji, wydobyto spod lady, przywieziono z Turcji czy Węgier, zrozumcie!

Nie są dzisiaj winne niczemu skandynawskie dzbanuszki, nastroje i wzory, tak jak niewinne były niczemu puszcze, walonki i białe relaksy. Koło czasu obróciło się i obróci jeszcze  nie raz, nastąpi zmiana dekoracji, ale zielone, świerkowe gałązki pachną tak samo, czy wisi na nich kryształowa bombka czy rączką synka namalowany, zarumieniony z zażenowania aniołek. Tak samo wesoło zjeżdża się z górki, czy na tornistrze, czy w emaliowanej miednicy, czy na własnym siedzeniu, czy na modnych sankach. W sportowych, oddychających, turystycznych traperach czy w filcowych walonkach.  I rozumiem, tak bardzo rozumiem, czemu Mama nie wyrzuci "puszczy", by zamienić ją na meble z Ikei.