Dom i sad

 

Siadam w jasnej kuchni, w szarej godzinie między dniem a wieczorem i rozmawiam z domem. Jest jak wielki kot, wyczuwa moje nastroje, wie, że dzisiaj musi być dla mnie dobry, więc aby mnie pocieszyć, daje mi prezenty - bursztynowe światła, nową półeczkę w kuchni, smużkę pary nad filiżanką herbaty. Lubię chodzić po domu,  opatrywać skaleczenia meblom, wycierać policzki okien, poprawiać zielone fryzury parapetowych piękności. Tu storczyk do reanimacji, tu poręcze fotela do obszycia, płaszcz Dużego bez guzika, plama po kakao, niechciany pająk w kącie, uparcie tkający nadzieję na jutro bez ścierki. Czasem dom ma ochotę na figle, podstawia mi nogę czającym się mopem, chowa igłę z nitką, wspólnie z pralką układają kidnaperski plan porwania skarpet do pary, czasem jest poważny i majestatyczny jak fryzura Małego - widzisz, mamo, jakie mam włosy po odżywce? Majestatyczne!

Dzisiaj dom po prostu siedzi ze mną, mruczy zmywarką jak kot, słucha moich opowieści i pozwala mi na odrobinę smętka.

Sad dziadziusiów zostanie wycięty, drzewa, sadzone w 47 roku, nie rodzące już niczego, przeniosą się do lepszej krainy, gdzie każde jabłko trwa wiecznie. Tak dziwnie mi z tym - bo to ja wspinałam się na stare, kochane gałęzie antonówek, koszteli, kantówek, oliwek, renet...

Nie będzie czereśni, na którą zagnał mnie babciny kogut, nie będzie moreli, papierówek i kwitnącej renklody. Tak musi być, taka kolej rzeczy, ten, kto kocha, powinien dzielić los tego, kogo kocha, więc drzewa idą za Babcią i Dziadziusiem, ale ja stoję w tej zielonej trawie wspomnień i staram się zatrzymać uciekający las birnamski. Nie mogę, wiem - muszę wypuścić każde drzewo, pozwolić im odejść, z driadami, słowikami i plamami złotej żywicy, z której robiłam korale. Może jutro będę mieć na to siły, opowiadam domowi, ale dzisiaj powędruję jeszcze z wiśniami za ręce, dobrze?

Jutro jest się zawsze dzielniejszym, niż dziś.

Poza tym wszystkie dobre myśli ślę dzisiaj swoim siostrom, one wiedzą dlaczego. Przytulam was, kochane. Pamiętacie, jak siedziałyśmy na czereśni?

Tu, przy naszym domu, owocowe drzewa są jeszcze młode - przywieźliśmy je z targów w Szepietowie, zasadzili troskliwie. Drzewa na targu przypominały mi róże z Małego Księcia- nikt ich nie kochał i one nie kochały nikogo. Te, które zostały wybrane i dotarły do Kalinowa, oswoiły nas, a my oswoiliśmy je. I teraz zyskaliśmy coś ze względu na kolor liści i pamięć o babcinych czereśniach. Ale trzeba lat, dziesiątek lat, tak jak z domem, by zadzierzgnęła się przyjaźń i miłość absolutna. One wysilają się dla nas, dając najsłodsze owoce, cierpliwie wytrzymają czeredy wspinających się małych Indian, koty, szukające azylu przed Brutusem - Parówą, my okadzamy je od mszyc, wabimy pszczoły, celebrujemy hanami, kochamy od korzenia po najmniejszą gałązkę. Mogę powiedzieć- coś z tego będzie. Ale drzewa z dziadziusiowego sadu były jak cierpliwi druidzi, mnisi z absolutnym zen doskonałego zrozumienia, medytujące zielone góry, drzewa, które były od zawsze na zawsze.

I to brzmi jak tytuł ckliwego filmu katastroficznego - Zawsze kończy się Dzisiaj.

Tak więc siedzimy, ja i dom, on słucha mnie, obejmując ciepłem lampy, głosami dzieci, zapachem czekolady i snu, koronką jaśminów za szybą.

Jak dobrze, że jest.